στιγμή από τις λίγες~

οδηγούσα βιαστηκά, τίποτα δε με κυνηγούσε και όμως ένιωθα κυνηγημένη. το φανάρι ανάβει κόκκινο,ακόμα και αυτό με ειδοποιεί πως πρέπει να σταματήσω.τα φρένα ακούγονται διαπεραστικά αλλά δε με ενοχλούν,οι σκέψεις κάνουν πιο έντονο θόρυβο απόψε...το μάτι μου τεμπελιάζει κολλάει στους περαστικούς,άραγε αυτοί από τι τρέχουν να ξεφύγουν? άλλοι βιαστικοί,άλλοι χαλαροι,μια παρέα μεθυσμένων αγοριών τραγουδάει παράφωνα,αλλά δε με πειράζει,προσπαθώ απεγνωσμένα να πιαστώ από το τραγούδι τους,αλλά η σκέψη μου δε με αφήνει,ουρλιάζει να την ακούσω,καιρό τώρα προσπαθεί να με τραβήξει στην μαύρη τρύπα της...σηκώνω το κεφάλι μου στον ουρανό ως ένδειξη παραίτησης,έτοιμη να παραιτηθώ στους προσωπικούς μου δαίμονες,να τους αφήσω να με καταλάβουν και ξαφνικά... βλέπω το φεγγάρι,ένα φεγγάρι τόσο μεγάλο...τόσο φωτεινό τόσο γεμάτο...το μισο καλυπτόταν απο τα σύννεφα της μαύρης νύχτάς...πόσο όμορφο ήταν...προσπαθούσε με τόσο κόπο να ξεφύγει από τις μαυρες μουντζούρες και όμως αυτές το κατάπιναν σιγά σιγά...ακόμα και έτσι ήταν τόσο όμορφο...εγώ το έβλεπα όμορφο...το καταλαβαινα,το ένιωθα...ήταν τόσο εγώ αυτή η εικόνα...ημουν τόσο σαν αυτό εκείνη τη στιγμή... δυο απόλυτα ταυτισμένες και διφορούμενες εικόνες ,ένα τόσο απλό βράδυ σε ένα τόσο κοινό και γνώριμο δρόμο της πόλης μας. τα μάτια μου κολλημένα επάνω του...το φανάρι ανάβει πράσινο αλλά όχι δε θέλω να το αφήσω... δε θέλω να το αφήσω μόνο του... γιατί είναι μόνο του...παλεύει μόνο του και κοίταξε το...χάνει...η ανήσυχη ησυχία στο δρόμο με επαναφέρνει...για δες είμαι μόνη μου στο δρόμο,το φανάρι πράσινο και όμως κανένα αυτοκίνητο,κανένας πεζός,λες και εγινε επίτηδες...κανένας δε θα μπορούσε να σταθεί ανάμεσα μας αυτό το βράδυ,ποιος να χαλάσει αυτή την τόσο συγκινητικη παρέα,ποιος θα τολμούσε να περάσει και να καταστρέψει αυτή την τόσο τέλεια στιγμή...που δυο λαμπερές φιγούρες προσπαθούν να ξεφυγουν από το σκοτάδι γύρω τους...κοιτιούνται κατάματα,η μια παίρνει δύναμη από την άλλη ,χάνουν προς στιγμήν αλλά τώρα ξέρουν...δεν είναι μόνες...δε θα είναι ποτέ μόνες...πάτάω γκάζι και με θλίψη εγκαταλείπω πίσω μου αυτη την τόσο γνώριμη εικόνα...την κράτησα μέσα μου να με συντροφεύει βράδια σαν και αυτό...θα είναι πολλά,ξέρω... οι δρόμοι,τα πεζοδρόμια περνούν απο δίπλα μου σαν μουντζουρωμένες ζωγραφιές,τα χρώματα τους τα ξέπλυναν τα δάκρυα,τη ζώη τους την πήρε η βροχή...ο μόνος μου οδηγός η εικόνα μου... με φτάνει σπίτι,με παρακολουθεί να πέφτω στο κρεββάτι...μου κλείνει τα μάτια με ένα απαλό φιλί και αφήνει την γλυκιά της ανάμνηση να με ζεστάνει τούτο το βράδυ...καλό μας αγώνα φεγγάρι μου...καλή μας δύναμη...

Φεύγουν μεσ' απ' τα χέρια σου τα χρόνια φεύγουν
Σαν τυχερά παιχνίδια σ'αποφεύγουν
Και οι χαμένες Κυριακές που μένουν
Στης μοναξιάς σου την τροχιά σε φέρνουν

Μες απ' τα χέρια σου οι χαρές σου φεύγουν
Τα κρύα βράδια τις γιορτές σου κλέβουν
Μες στο κορμί σου δυο καρδιές παλεύουν
Σε μια μάχη δίχως νικητή 

                                                                                                                                                                                             Χ.