ένα κορίτσι από το παρελθόν*

Ο φίλος πρέπει να ξαναγίνει Φίλος..

Το φιλί.. την ίδια γλύκα να 'χει...
Και το όνειρο... Αχ, το Όνειρο!!!
Να στέκει πάντα ψηλά στον αφρό της απέραντης θάλασσας..
Να συντροφεύει το κρασί και το τραγούδι μας...
Να θρέφει την θύμηση και την πεθυμία μας...

....... Σωπάστε ... και ... ακούστε ......

https://www.youtube.com/watch?v=T6AY_RgL8y8&feature=related

 

 

κάποτε ήξερα ένα κορίτσι,ένα κορίτσι που έπαιρνε το δάκρυ και το μεταμόρφωνε σε χαμόγελο...έπαιρνε τον πόνο αγκάλιαζε τόσο σφιχτά που αυτός μετατρεπόταν σε αγαλλίαση. Ήξερε να αγαπάει και να αγαπιέται, φορούσε μαύρα όμως φώναζε απο μακρία πόσο πολύχρωμο κορίτσι ήταν. Την ζήλευαν πολύ, την φθονούσαν για το χάρισμα που είχε να σκορπάει παντού την χαρά την αισιοδοξία, να κλέβει τις καρδιές των ανθρώπων με την αγνή και ανεξάντλητη αγάπη της για όλα... αγαπούσε τον αέρα,τα σύννεφα,τον ήλιο και τη βροχή, αχ πόσο λάτρευε τη βροχή...ήξερε να την μεταμορφώνει σε χουχουλιάρικες μέρες ~αγαπησιάρικες μέρες που τις θυμάται ακόμα και σήμερα. πίστευε στον κόσμο,αγαπούσε τον κόσμο, πίστευε στη δύναμη της ειρήνης και της αγάπης και κανείς ποτέ δε κατάφερε να την πείσει πως μπορεί το κακό,ο πόνος και το δάκρυ να νικήσει,να κερδίσει τον πόλεμο... όλα τα δεχόταν,ήταν έτοιμη για όλα από όλους τους ανθρώπους αλλά και από τον ίδιο της το εαυτό... ήξερε καλά τι μπορεί να κρύβει μέσα στην ψυχή του κάποιος,ήξερε καλά τι πάθη μπορεί να είχε ζήσει ο οποιοσδήποτε,δικαιολογουσε τα πάντα και τους πάντες γιατι πίστευε...πίστευε πως η αγάπη τα νικά όλα στο τέλος... τα όνειρα της χρωμάτιζαν τον κόσμο όποιου είχε την "τύχη" να την γνωρίσει και να τα ακούσει, τα όνειρα εκείνα ομόρφαιναν τον κόσμο, έδιναν φτερά,δύναμη και προοπτική στους αγαπημένους της αλλά και στον ίδιο της εαυτό...τα νοερά φτερά της ήταν τόσο μεγάλα-δημιουργημένα για κόσμους μακρινούς και όμως όσο μακριά και να πήγαινε ποτέ δεν "άφηνε πίσω" αυτούς που πραγματικά είχε φυλακίσει στην καρδιά της...γύριζε πάντα πίσω έδινε-δινόταν, αγαπούσε-αγαπιόταν!!! ζωγράφιζε με αισθήματα σχέδια στη ζωή της για να θυμάται όσα έκανε και κράτησε μαζί της... Μοναδική της συνροφιά ήταν πάντα ένα αθώο μικρό όνειρο...το έσερνε από εδώ,το έσερνε από εκεί...αυτό ήταν οι λύπες της ~ αυτό και οι χαρές της... ήταν αυτό που την προστάτευε τις μοναχικές βραδιές της... κάποια μέρα χάθηκε σε καποιο σκοτεινό δρομάκι... έψαξε για το όνειρο κάτω από τους φόβους της,μέσα στις ελπίδες της, πίσω από τις σκοτεινές πτυχές της, κάτω από την προστασία των μεγάλων φτέρων της... είχε κουραστεί το όνειρο... είχε ξαποστάσει...του φώναζε μα απάντηση καμία, ένα σιγανό βογγητό έφερνε ο αέρας...ένα σιωπηλό καημό και τίποτα άλλο. χώρισαν οι δρόμοι τους~επιβεβαιώθηκαν οι φόβοι τους και ζούσε ο καθένας το δικό του το "γραφτό"... εκείνη άλλαξε, μονάχη της πια έκανε ταξίδια μακρινά, προσπαθούσε να βρει το χαμένο όνειρο... έγλυφε τις πληγές της καθημερινά, αγαπούσε δυνατά,έδινε πολλά αλλά δεν αφηνόταν πια...δεν δινόταν, δεν παραδινόταν...κάποια μέρα έμαθε πως το όνειρο εκείνο βρέθηκε νεκρό... δε τους πίστεψε...πίστευε πως είναι κόλπο μαγικό...μέχρι που αντίκρυσε το σώμα του ονείρου της να κείτεται στο χώμα... δε μίλησε, δε φώναξε, μονάχα ξάπλωσε δίπλα του και έτσι για μια τελευταία φορά του έδωσε τα πάντα...του έδωσε το χρώμα της, το είναι της,την αγάπη της...του έδωσε τη ζωή της...

 

 

~ξύπνα όνειρο γλυκό μου...ξύπνα και ζήσε για όλα όσα έμειναν...~

 

 

Κάποτε ήξερα ένα κορίτσι... γελούσε τόσο δυνατά...ζούσε τόσο αληθινά... που κάποιος ,κάπου, κάποτε ζήλεψε την "ομορφιά" της...

 

αυτό το κορίτσι ήταν ένα μάθημα για μένα... και δε θα ξεχάσω ποτέ την τελευταία σιωπηλή κραυγή της :

 είναι μεγάλο πράγμα να έχεις καρδιά και να αντέχεις να την κουβαλάς... αν η ζωή είναι ένα πολύχρωμο αερόστατο, η καρδιά σου και τα βάρη της είναι το τελευταίο φορτίο που πρέπει να πετάξεις... εύχαριστώ λοιπόν Θεέ μου που μου έδωσες μεγάλη καρδια για να έχω απόθεμα στη χαρά και ας πονάει τόσο η λύπη...

 

 

γιατί... αξίζει να υπάρχεις για ένα όνειρο και ας ειναι η φωτιά του να σε κάψει...