αναζητώντας τις χαμένες πυγολαμπίδες μου...

~Θα έρθει η στιγμή που θα κοιτάς τον εαυτό σου και δε θα μπορείς να ταιριάξεις με κανέναν και με τίποτα. Θα νιώσεις ότι τίποτα δε σε γεμίζει. Θα αρχίσεις να αναρωτιέσαι "μήπως έχω έρθει από άλλο πλανήτη;" ή "μήπως οι άλλοι γύρω μου είναι για το Δαφνί;". Γέλασα αυθόρμητα δίχως να μπορώ να ταυτιστώ έστω και με μία λέξη από τις προηγούμενες δηλώσεις...

Ευχή και κατάρα.

Ήρθε η μέρα που άνοιξα τα μάτια μου και ο κόσμος γύρω μου ήταν διαφορετικός. Η στιγμή που βρέθηκα ανάμεσα σε κόσμο αλλά ένιωσα μόνη. Το λεπτό που δεχόμουν μια τεράστια αγκαλιά αλλά ένιωθα κάκτος.Ήρθε η ιστορική στιγμή που οι φίλοι μου μιλούσαν για σχέσεις,ρούχα,εξόδους και εγώ σιωπηλή μετρούσα τα πλακάκια της βεράντας μου ξανά και ξανά. Δεν ήξερα πόσο ξαφνικά και απροσδόκητα μπορείς να ανεβάσεις τον εαυτό σου σε ένα βάθρο και απλά να μην αναπνέεις τον ίδιο αέρα με τους υπόλοιπους. Νιώθεις σαν ένα νεογέννητο βρέφος που μόλις άνοιξε τα μάτια του και δεν αναγνωρίζει τίποτα γύρω του ως οικείο. Εύλογο είναι λοιπόν να πλαντάξει στο κλάμα. Αυτό. Κοιτάς γύρω σου μια μέρα και λες που βρίσκομαι θέε μου. Δε μπορεί κάποιος λάθος έγινε. Στόματα κουνιούνται γύρω σου, άνθρωποι δρουν~αντιδρούν και εσύ ζεις σε αργή κίνηση μη μπορώντας να συνειδητοποιήσεις τι έχει συμβεί. Μόνο τα γοερά κλάματα θα σε σώσουν, όχι τίποτα άλλο,μπας και σε ακούσει κάποιος "όμοιος" σου και έρθει να σε σώσει.

"Περνάς πολύ ώρα μόνη σου", "είναι δυνατόν να ταξιδέψεις μόνη,έχεις θέμα", "είσαι χαμένη", "μας έχεις ξεχάσει,γράψει"... οι μισοί...

Σε κάποια άλλη εποχή...θα μοίραζα συγνώμες αγνοώντας τις ανάγκες μου. Θα έκανα μάταιη ταβανοθεραπεία,θα έφτανα στο να γνωρίσω  έστω και λίγο τον εαυτό μου απλά για να τον αφήσω πάλι στην άκρη για τα θέλω των άλλων. Ενοχές και τύψεις θα με βασάνιζαν με κάθε παράπονο και θα θυσίαζα πολλά απλά για να είμαι αποδεκτή έως φίλη,σύντροφος,κόρη,γνωστή...Κάτι άλλαξε όμως... ΕΓΩ. Όχι δεν έγινα πιο αδιάφορη ,πιο παρτάκιας και πιο αναίσθητος άνθρωπος... ΌΧΙ δε παράτησα αυτούς που πραγματικά αλληλοθέλουμε το καλό μας... ΌΧΙ δε το δέχομαι αυτό,δε με αγγίζουν πια αυτές οι παράλογες απαιτήσεις των ανθρώπων να με έχουν εκεί όπως ακριβώς με θέλουν εκείνοι. Απλά στο διάβα της ζωής μου δόθηκε η ευκαιρία να έρθω σε επαφή με την πραγματική "ΧΑΡΟΥΛΑ" και ξέρετε κάτι? Μου άρεσε που την γνώρισα...την έπιασα από το χέρι,την αφουγκράστηκα,την αγκάλιασα και έκανα τόσο καλή παρέα μαζί της. Επιλογή μου να μην τη χάσω ξανά στην πορεία...Επιλογη μου να αγαπήσω τον εαυτό μου όπως απεγνωσμένα προσπαθούσα τόσο καιρό να αγαπήσω τους άλλους και να αγαπηθώ.

Υπάρχουν οι άνθρωποι βέβαια, που αυτή την αλλαγή την λάτρεψαν. Την ονόμασαν διαφορετικότητα,αυθεντικότητα,την ζήλεψαν και την αποδέχτηκαν. Μοιραστήκαμε αυτές τις "περιέργες" αισθήσεις και ακολουθήσαμε κοινή πορεία δεμένη με αόρατους δεσμούς. Δεν έκριναν,δεν τοποθέτησαν ταμπέλες "φευγατη,περιεργη,χαμενη", δεν στιγμάτισαν την φάση μου ,αλλά δέχτηκαν να παρακολουθούν σιωπηλά τις κινήσεις μου και δήλωσαν προθυμία να μοιραστούν τυχόν σκέψεις και ανησυχίες." Δίωχνω συνειδητά από κοντά μου.Κάποιοι φεύγουν εύκολά,κάποιοι δύσκολα. Κάποιοι μένουν με πείσμα. Αυτούς τους αγαπάω με πάθος!!!"

Και τώρα είμαι εδώ. στο σημείο αποδοχής και απομόνωσης. Προτιμώ να δημιουργώ στο χώρο εργασίας μου παρά να πίνω καφέ τον ελεύθερο μου χρόνο, προτιμώ την εγκεφαλική καύλα από την σωματική χημεία,διψάω να μαθαίνω καινούρια πράγματα, να μιλάω με ανθρώπους διαφορετικούς και να ακούω αυθεντικές απόψεις, με εξιτάρουν οι αλήθινοι άνθρωποι και αυτοί που σε προκαλούν στο να τους αποδεχτείς και να δυσκολευτείς να τους "μάθεις", επιλέγω τα μέρη που να επισκεφτώ να έχουν να μου δώσουν κάτι και όχι να βρίσκομαι σε αυτά απλά για να βρίσκομαι. θέλω να μεταμορφώνω τη μια ώρα καφέ σε μια ώρα αμοιβαίας εξέλιξης, να αφιερώνω χρόνο σε παιδιά για να με φέρνουν σε επαφή με τη χαμένη μου παιδικότητα, να εξερευνώ και να ρουφάω την κάθε πληροφορία αυτού του κόσμου(είτε είναι είτε δεν είναι ο δικός μου κόσμος). προτιμώ την αγάπη από τον εφήμερο έρωτα,προτιμάω να ψάχνω για τις πυγολαμπίδες στην άκρη του δρόμου παρά να σπαταλάω τις ώρες μου σε μάταια λόγια και προβαρισμένους οργασμούς.

Αν όλα αυτά σημαίνουν πως είμαι μοναχική περίεργη και φευγάτη... ΜΕ ΑΓΑΠΑΩ ΓΙ ΑΥΤΟ και ας συνεχίσω να είμαι... θα βρεθεί η στιγμή που η αλήθεια ή η ανάγκη θα ξεσκεπάσει τους ομοίους μου "μοναχικούς,περίεργους και φευγάτους" και θα ζωγραφίσουμε ΜΑΓΕΙΑ και πυγολαμπίδες σε καθετι που αγγίζουμε.Όσο για το αν χάσω ανθρώπους στην προσπάθεια μου να αγαπήσω τον εαυτό μου...δε θα πω ότι δε με νοιάζει... θα πω όμως φωναχτά...

"«Μας στηρίζω με όλη μου την καρδιά. Αν όμως με πιέσεις να διαλέξω ανάμεσα σε σένα κι εμένα, τότε διαλέγω εμένα».

Με σεβασμό στην  "φευγάτη περίεργη μοναχική" εκδοχή του εαυτού μου,

Χ.