Βαφτίσαμε τον εγωισμό αξιοπρέπεια και μείναμε μονάχοι*

Υπάρχουν στιγμές στη ζωή μας που νιώθουμε ότι παγώνει ο χρόνος. Τα πάντα περιστρέφονται γύρω από αυτό το ένα άτομο που στέκεται δίπλα μας.Ξαφνικά δεν αναπνέεις,δε μπορείς να αρθρώσεις λέξη,σε λούζει κρύος ιδρώτας και από εκεί που η πορεία σου έδειχνε μόνο μπροστά,μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα επικρατεί το χάος.Στο μυαλό,στην καρδιά ,στην τραγική σου πραγματικότητα. Και το αστείο ξέρεις ποιο είναι; Σε εκείνο το ατελείωτο λεπτό που σου συμβαίνουν όλα αυτά...ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΔΙΕΞΟΔΟ.Νιώθεις πως δε μπορείς να ξεφύγεις,όλα σε έχουν παγιδεύσει σε αυτό το βλέμμα,σε αυτές τις ακατανόητες φράσεις και σε αυτά τα "τυχαία" αγγίγματα. Κρατάς την αναπνοή σου,παρακαλώντας μέσα σου να τελειώσει αλλά σαν κλασσικός μαζοχιστής ο χρόνος δε λέει να περάσει. Αυτό μπορεί να σου τύχει στο λεωφορείο,στο δρόμο για τη δουλειά,την ώρα που πας στον κινηματογράφο ή ακόμα χειρότερα σε στιγμές που πρέπει να αποδώσεις τον καλύτερο σου εαυτό,την ώρα της ορκομωσίας σου,δίνοντας συνέντευξη σε μία νέα δουλειά,η περιμένοντας να φύγεις ταξίδι κάπου μακριά! Και βέβαια το σύμπαν βρίσκει την κατάλληλη στιγμή να ..... ! Κάποιος πρέπει να γελάει πολύ εκεί επάνω με όλα αυτά που έχει οργανώσει,δε μπορεί!!!

  Σε τέτοιες περιπτώσεις λοιπόν είτε είσαι τυχερός... ο άλλος που είναι δίπλα σου παθαίνει και ο ίδιος το πατατρακ που μόλις περιέγραψα,χάνεστε και οι δύο για λίγο στον κόσμο σας αλλά αμέσως μετά αρπάζεστε και βιώνετε έστω και για λίγο το πάθος του αιώνα!!!! είτε είσαι "άτυχος" γιατί ο άλλος δεν έχει καταλάβει τίποτα,συνεχίζει να τρώει την τυρόπιτα του,η επιστρέφει συγκεντρωμένος στη δουλειά του ή δε δίνει καν σημασία στην "χτυπημένη από τη μοίρα " φάτσα σου και συνεπώς συνεχίζεται να ζείτε στον ίδιο κόσμο αλλά σαν δυο άγνωστοι,σαν δυο καλοί φίλοι,γνωστοί...Με εσένα να καίγεσαι και να μην ανταποδίδεται το συναίσθημα σου... Δε ξέρω αν θα σε χαρακτήριζα εσένα άτυχο βέβαια...γιατί εσύ έχεις ένα δεδομένο..."απλά δε σε γουστάρει κυρία μου/κύριε μου" και με αυτό μπορείς να προχωρήσεις στη ζωή σου αφήνοντας τον πίσω ,οδεύοντας προς το δικό σου λαμπρό παθιασμένο μέλλον. Και στις δύο περιπτώσεις μπαίνει μια τελεία, it's done ανθρωπε μου,ο κυβος ερρίφθη ή όπως αλλιώς θέλεις πες το!!!! Εγώ λοιπόν αυτές τις περιπτώσεις τις θεωρώ ευλογημένες!!! Και θα σας εξηγήσω αμέσως γιατί... 

  Υπάρχει φίλε μου ακόμα μια περίπτωση...η περίπτωση "μη σου τύχει" ... Η περίπτωση που βλέπεις μπροστά σου δυο ανθρώπους να κοιτιούνται κατάματα...η ατμόσφαιρα μυρίζει μπαρούτι και είναι πιο ηλεκτρισμένη από ποτέ! Τα λόγια ακαθόριστα πειράγματα, γεννημένα από την αμηχανία και τον εγωισμό...οι ματιές σκοτώνουν,τα χέρια να παλεύουν να αγγιχτούν αλλά οι ψυχές δε τα αφήνουν. Μένεις άφωνος από την δύναμη,από τον μαγνητισμό που αποπνέουν αυτοί οι δύο άνθρωποι. Και όμως όταν γυρίσεις το βλέμμα σου...αυτές οι δύο καρδιές γυρνούν μονάχες τους στο σπίτι.Η στιγμή διαλύεται και ο εγωισμός κερδίζει. Δύο ψυχες φλέγονται αλλά η Λογική τις παγώνει. Είναι αυτές οι περιπτώσεις των μυθοποιημένων ανθρώπων. Ο ένας για τον άλλο κρύβουν τεράστια συναισθήματα,τα μάτια ποτέ δε λένε ψέματα ...όμως το στόμα δεν ξεστομάει αλήθειες που καίνε. Είναι οι ιστορίες που λειτουργούν με σενάρια.Ο καθένας τους γυρνάει σπίτι με το δικό του σενάριο.Βλέπεις κανείς δεν έχει τα κότσια να ρίξει τη μάσκα του,κάνεις δεν έχει τα α.... να ψιθυρίσει τη δική του ιστορία...Πικραίνονται στο τέλος και οι δυο από την σιωπή.ο καθένας στον δικό του κόσμο,με τις δικές του σκέψεις,το μόνο που τους ενώνει? ΣΤΙΓΜΕΣ. και είναι αυτές οι περιπτώσεις που όλοι τους λένε " υπάρχουν καποιες μάχες που δεν αξίζει να δώσεις...γιατί κινδυνεύεις να χάσεις την αξιοπρέπεια σου". Και αυτοί ακούνε αυτά τα λόγια και παγιδεύονται όλο και περισσότερο σε αυτό τον αέναο παγωμένο κύκλο! Αυτούς εγώ θα χαρακτήριζα άξιους της μοίρας τους,όχι άτυχους τελικά.άλλαξα γνώμη! Ατυχος είναι κάποιος που δεν έλέγχει αυτά που του έρχονται ώς δυσκολίες, ενώ αυτοί απλά παραιτούνται επάνω στην προσπάθεια. Και όσο μεγαλώνουν τόσο μεγαλώνει και η φαντασιόπληκτη ιστορία τους και όσο αφήνονται τόσο φθείρονται τα πραγματικά τους συναισθήματα. Κρίμα... είναι το μόνο που μου έρχεται να πω... και οι δύο προσπαθουν να δείξουν πως είναι δύο λιοντάρια...το μόνο που βλέπω εγώ ...δύο μικρά γατάκια που φοβούνται τη σκιά τους. Και το μόνο που θα ήθελα να πω σε δύο τέτοιους ανθρώπους είναι...

"Βαφτίσαμε τον εγωισμό αξιοπρέπεια και μείναμε μονάχοι".

Καλή συνέχεια σε όσους δεν φοβούνται να ζήσουν τη φλόγα,

όσο για τους άλλους,καλή συνέχεια παρέα με τους φόβους τους*

Χ.