διαταραχες προσωπικότητας ... και μη χειρότερα*

" Ξύπνησα το πρωί και ήμουν τόσο χαρούμενος, πήρα τους φίλους μου, κανονισα καφεδάκι,φιλησα την αδερφή μου για καλημέρα, στο μυαλό μου πετούσαν τόσες νέες ιδέες,πρωτοποριακές...γα τη δουλειά μου,τη ζωή μου! ναι σημερα είναι η κατάλληλη μέρα να πετύχω!!!"

"είμαι στην συνοικιακή καφετερια γα καφέ,πάνω που ανέπτυσσα τα νέα σχεδια ζωής μου χτυπάει το τηλέφωνο. Από τη δουλειά είναι... Πήραν να μου κάνουν μα παρατήρηση στο τρόπο που γράφω τις αναφορές μου. Αρχίζω κα δρώνω.Μα πόσο άχρηστος μπορεί να είμαι? ούτε αυτό δε μπορώ να καταφέρω σωστά. ωχ, δες πως με κοιτάει η Έφη,σίγουρα σκέφτεται τα χειρότερα γα μένα. Ζαλίζομαι,το κεφάλι μου πάει να σπάσει. Ούτε μια αναφορά δε μπορώ να συντάξω,σιγα μη καταφέρω τίποτα άλλο, άχρηστος κα μόνος μου θα καταλήξω,εδώ δεν αντέχω τον ίδιο τον εαυτό μου!"

"ήρθε το βράδυ,έχοντας κοιμηθει γα να πνίξω την θλίψη μου,είμαι ένας νέος ευδιαθετος ανθρωπος που θα βγει ραντεβου με την κοπέλα του!ποσο θελω να την δω,μου έλειψε..θα εκανα τα πάντα γ αυτην,είναι ότι καλύτερο είχα στη ζωή μου ποτέ!σε αγαπώ μωρό μου"

κατα τη διαρκεια του ραντεβου "χτύπησε το κινητό της,έλαβε μηνυμα απο ένα συμφοιτητη της. Σιγουρα με απατάει, πως μπορεις να εχεις εμπιστοσυνη στις γυναικες και αυτες μια σαν ολες τις αλλες είναι. Δε με νοιάζει ,ας χωρισουμε,βαρεθηκα,μπορω να βρω πολυ καλυτερη! δεν ειμαι εγω για τετοια!αντε γεια !"

Οπως θα καταλάβατε, παραπάνω σας έδωσα ένα απλό καθημερινό παράδειγμα ενός ανθρώπου με λανθασμένο τρόπο σκέψεις, ο οποίος ζει στα άκρα! υπερβολική αισιοδοξια-απαισιοδοξια απόλυτη, χαρά-θλίψη, ακραίες συμπεριφορές που αναστατώνουν τη ζωή του και κουράζουν πνευματικά και σωματικά ακόμα και τον ίδιο! Τελευταία, έρχονται πολλοί και αναζήτουν πληροφορίες για τις λεγόμενες "διαταραχές προσωπικότητας". Τ ι είναι? Θεραπεύονται? Πόσο κακό μπορεί να προκαλέσουν? Φαίνεται πως στους ανθρώπους αρέσει η "ταμπελοποίηση"! έρχονται και αναζήτουν να τους δώσεις μια ταμπέλα : είσαι καταθλιπτικός, είσαι οριακός, είσαι σχιζοφρενής. Κανείς όμως και σας διαβεβαιώ γι αυτό δε ξέρει τι να κάνει με αυτή την ταμπέλα. Την ζητάει από τον ειδικό, την παίρνει στο σπίτι του και καταδικάζει τον εαυτό του σε μια ζωή κάτω από τη σκιά αυτής της ταμπέλας, με όλα τα πρέπει, τα μη, τα στερεότυπα και τα ταμπού που αυτή κουβαλάει μαζί της!Το παράδειγμα που σας έδωσα παράπάνω περιγράφει έναν άνθρωπό που θα μπορούσε να πάσχει από μια σειρά από "διαταραχές" ικανές να καταστρέφουν τη ζωή του καθημερινά. το θέμα είναι πως όλοι μας ταυτιζόμαστε που και που με χαρακτηριστκά συγκεκριμένων διαταραχών. Πολλοί έχουν σε συγκεκριμένες φάσεις της ζωής τους καποια κοινά με έναν καταθλιπτικό,άλλοι μοιάζουν που και που με τους μανιακούς και άλλοι ξυπνάνε κάποιες μέρες και υιοθετούν κάποιες ψυχαναγκαστικές συμεριφορές. Ένας άνθρωπος αποτελείται από ένα συνοθύλευμα χαρακτηριστικών προσωπικότητας, κάποια από τα οποία θεμελιώνουν τις βάσεις συγκεκριμένων διαταραχών της προσωπικότητας. Όμως αυτό δε σημαίνει ότι όλοι παίρνουμε τη διάγνωση από ψυχίατρο ή οτι χρειαζόμαστε ψυχοφάρμακα. Η διαφορά εγκειται στο τι κάνει ο καθένας μας για να βελτιώσει όσα από τα χαρακτηριστικά , του δημιουργούν πρόβλημα στη λειτουργικότητα του! Αν στρέψεις την προσοχή σου στον εαυτό σου και τον παρακολουθήσεις για λίγο πολυπλεύρως... θα βρεις σίγουρα έστω και ένα κομμάτι που θέλει δουλειά και επιμονή για να φτάσει στο δικό σου ιδανικό. Το πιο σημαντικό και δυσκολο είναι να αναγνωρίσεις τις πτυχες του εαυτού σου που σου δημιουργου΄ν πρόβλημα! Αν καταφέρεις αυτό έχεις κάνει τη μισή δουλεια. έχω δει ανθρώπουν να ανακουφίζουνται με την ταμπελοποίηση γιατί αυτόματα παραιτούνται από την προσωπική προσπάθεια και επιδίδονται σε έναν εξαντλητικό μαραθώνιο ψυχοφαρμάκων ο οποίος τις περίσσότερες φορές οδηγεί σε εξάρτηση και συνεπώς σε μακροχρόνια (για να μη πω εφ'όρου ζωής) λήψη αυτών. Δεν μιλάω εννοείται για τους ανθρώπους που έχουν ανάγκη την χορήγηση φαρμάκων για την καθημερινή τους λειτουργικότητα. Μιλάω γι αυτούς που προτιμούν να στιγματιστούν με την ονομασία μιας ασθένειας εφ'ορου ζωής παρά να αναγνωρίσουν τις ελλατωματικές τους "γωνίες" και να προσπαθήσουν σκληρά να τις ομαλοποιήσουν και να τις φέρουν στα δικά τους μέτρα!

γονείς που φοβούνται μήπως τα παιδιά τους είναι "τρελά", σύζυγοι που αποδίδουν την κάθε λανθασμένη προσπάθεια για συζήτηση στη "τρέλα" του συντρόφου τους, άνθρωποι που ανησυχούν με κάποια ανεξηγητη συμπεριφορά τους που έφερε τα πάνω κάτω στη ζωής τους... όλοι έχουν τον ίδιο "εχθρό"... ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ... όμως όλοι είναι καλό να συνειδητοποιήσουν πως έχουν πολλές επιλογές στα χέρια τους προτού στιγματίσουν για μια ζωή τον άνθρωπό τους ή τον εαυτό τους, αρκεί να είναι αφυπνισμένοι και δεκτικοί στην οποια αλλαγή! όταν είσαι σε θέση να αναγνωρίσεις τον "αντίπαλο", έχεις σοβαρό προβάδισμα και είσαι σε θέση να αμυνθείς και να επιτεθείς εν γνωσει! Δεν είμαστε όλοι τρελοί με τη βούλα φίλοι μου, είμαστε άνθρωποι και είμαστε φτιαγμένοι τόσο από φως, όσο και από απέραντο σκοτάδι. Η ουσία είναι τι θέλει να τροφοδοτήσει ο καθένας μας!!! Παρακάτω θα σας παραθέσω μια ιστοριούλα που αναφέρεται στην μάχη της ψυχής μας ανάμεσα στο καλό κα στο κακό... γιατί τα περσσότερα πράγματα σε αυτή τη ζωή είναι στα δικά μας χέρια!!!

Ένα βράδυ ένας γέρος ινδιάνος της φυλής Τσερόκι, μίλησε στον εγγονό του για τη μάχη που γίνεται μέσα στην ψυχή των ανθρώπων και του είπε: 

- Γιέ μου, η μάχη γίνεται ανάμεσα σε δυο λύκους που έχουμε όλοι μέσα μας.

Ο ένας είναι το Κακό. Είναι ο θυμός, η ζήλια, η θλίψη, η απογοήτευση, η απληστία, η αλαζονεία, η ενοχή, η προσβολή, τα ψέματα, η ματαιοδοξία, η υπεροψία, και το εγώ.

Ο άλλος είναι το Καλό. Είναι η χαρά, η ειρήνη, η αγάπη, η ελπίδα, η ηρεμία, η ταπεινοφροσύνη, η ευγένεια, η φιλανθρωπία, η συμπόνια, η γενναιοδωρία, η αλήθεια, η ευσπλαχνία.

Ο εγγονός το σκέφτηκε για ένα λεπτό και μετά ρώτησε τον παππού του:

- Και ποιος λύκος νικάει;

Ο γέρος Ινδιάνος Τσερόκι απάντησε απλά:

- Αυτός που ταΐζεις.