ελα να πιάσουμε ουρανο!

βγαίνω από το σπίτι και στρέφω το βλέμμα στον ορίζοντα...ο ουρανος πάλι βάλθηκε να με τρελάνει...χρώματα,σχήματα ,μια πανδαισία συναισθημάτων με περικλείει. δε χορταίνει το μάτι,δε χορταίνει η ψυχή! άραγε ποιος είχε το κέφι για ένα τέτοιο έργο τέχνης? θα μπορούσα να ήμουν εγω...ναι θα μπορούσα, όπως και με τα άρθρα μου, νιώθω τόσο ταυτισμένη με αυτό το θέαμα,αν ημουν ουρανός αυτό το κομμάτι του θα ήμουν... καθαρό γαλάζιο,ροζ πορτοκαλί,φλογερό κοκκινο και πινελιές του άσπρου,ένας συνδυασμός που ούτε και αυτός ξέρει από που προέκυψε,ουτε και αυτός ξέρει γιατί και πως υπάρχει αλλά συνεχίζει να βρίσκεται εκεί,ικανός να τραβάει τα βλέμματα,απρόσιτος μα ταυτόχρονα και οικείος- ζεστός- καρτερικός! όποιος και να φταίει γι αυτο που βλέπω τον ευχαριστω βαθιά...σκέφτομαι...μπορεσε για άλλη μια φορά να μου φτιάξει τη διάθεση,να δημιουργήσει το γνωστό χαζοχαμόγελο στο πρόσωπο...και τώρα ναι είμαι έτοιμη να ζήσω άλλη μια μέρα,έιμαι έτοιμη να περιμένω ακόμα για όλα όσα θέλω,γιατί ξέρω πως ότι και να γίνει,ότι και να ζω,μπορώ έστω για μια στιγμή να βγω και να ρουφήξω άπληστα μικρό μερίδιο αυτής της ευτυχίας,να το αφήσω να με αγκαλιάσει και να μου δώσει κουράγιο για τα όνειρα μου ...δεν είναι τυχαίο που όλοι λένε πως τα μυαλά μου πετούν...μα πως να μη το κάνουν? είμαι περήφανη γι αυτά...κάποια στιγμή θα πιάσουν ουρανό,κάποια στιγμή θα μπερδευτούν με αυτό το συνοθύλευμα χρωμάτων και τότε...θα έχουν κατακτήσει όλα όσα ελπίζουν...όλα όσα καρτερούν... ευχαριστώ για ακόμη μια φορά...ουρανέ μου...ευχαριστώ_το χαμόγελο δικό σου_ραντεβού σήμερα το βράδυ_θα είμαι εκεί, θα σε αγγίξω_θα με αγγίξεις...