Το σκοτάδι μέσα της~

ήταν ένα πρωινό που δε θα ξεχάσει ποτέ... σηκώνεται από το κρεββάτι...έξω έβρεχε... όλα προμελετημένα για την καταιγίδα που θα ξεσπούσε. το κρύο μέσα στο σπίτι ήταν αισθήτο όμως εκείνη ένιωθε κρύο ιδρώτα να κυλάει στο σώμα της. ότι και να την είχε ξυπνήσει δεν ήταν καλό. οι ταχυκαρδίες,συχνοί επισκε΄πτες τον τελευταίο καιρό ήταν πάλι εκεί,σιωπηλοί συνένοχοι αυτού που ήρθε για να την αναστατώσει έτσι. πηγαίνει στο μπάνιο για την συνηθισμένη πρωινή ιεροτελεστία του ζεστού μπάνιου. ο καθρέφτης εκεί έτοιμος να αξιολογήσει πως θα είναι η σημερινή σου μέρα. του ρίχνει μια ματιά αδιάφορη,έτοιμη να στραβομουτσουνιάσει με αυτό που θα δει. το στομάχι της σφίγγεται,όχι δεν είναι αλήθεια αυτό που βλέπει. όχι δε μπορέι να συμβαίνει σε αυτή. αυτη είναι δυνατή,αύτη δεν διαπερνέται με τίποτα,έτσι έιναι φτιαγμένη,έτσι την κάνανε για να επιβιώσει σε αυτό τον κόσμο.

σημάδια διάλυσης,εγκατάλειψης και φθοράς... το είδωλο της την τρόμαξε όμως δε μπορεί να ξεκολλήσει το βλέμμα της από εκεί. κάτι την καλεί,κάτι την πονάει τόσο διαπεραστικά σε αυτό που βλέπει. απλώνει το χέρι της να το αγγίξει αλλά αυτό χάνεται... μέσα σε μια στιγμή αυτή η ετοιμόρροπη μορφή έχει χαθεί. το συναίσθημα όμως εκεί το ίδιο. σαν καμπανάκι κινδύνου. μια κρυφή προειδοποίηση... ρίξε τη μάσκα λεει η φωνούλα μέσα της... ρίξε τη μάσκα και δες αυτό που κρύβεται από πίσω. τόσα χρόνια προσπάθειας,τόσα χρόνια αμετανόητης κάλυψης της κραυγούλας που ζητουσε βοήθεια μέσα της. την σνόμπαρε αυτή τη φωνούλα,θεωρούσε τον εαυτό της αλώβητο και δεν έδωσε σημασία σε κανένα σημάδι πρόωρης καταστροφής. ούτε ακόμα όταν άρχισαν οι εφιάλτες,ούτε όταν δε μπορούσε να πάρει ανάσα κάποιες στιγμές της ημέρας! άγχος της έλεγαν όλοι,άγχος που σε γονατίζει την βόλευε να λέει και την ιδια. η αλήθεια απο πίσω έκλαιγε παραιτημένη..."άλλη μία φορά που κέρδισε η υποκρισία"... όμως αυτή τη φορά κατάφερε αυτό το αποκρουστικό είδωλο να κλέψει σώμα και οστά,τώρα την κυνηγάει το ζωντανό φάντασμα του εαυτού της. ενός εαυτού που κάποτε γελούσε παιχνιδιάρικα,έπαιρνε και έδινε αγάπη ,ήξερε να κλέβει σκουπίδια και με την τρυφερότητα της να τα μεταμορφώνει σε χρυσό. αυτός ο εαυτός λοιπόν δεν άντεξε...δεν άντεξε κρυμμένος τόσα χρόνια. όλα αυτά που υπέστη,πόσο μαύρο θέε μου έχει πέσει επάνω του. πόσες αλυσίδες τον φυλάκισαν εκεί μεσα για πάντα με την φθηνη δικαιόλογια πως τον προστατευουν απο το να μη πληγωθει? για να μη πληγωθει απο τους άλλους,τον πληγώνει η ίδια με τα δικά της αυτοδημιούργητα δεσμά. 

προσπαθεί να αγκαλιάσει η ίδια τον εαυτό της... τα χέρια της δε φτάνουν...βλέπεις φρόντισε κάθε μέρα να μεγαλώνει τα φτερά της για να πετάει όλο και πιο μακριά ...αλλά ποτέ δε φρόντισε,δε μερίμνησε για να έχει μια αγκαλιά σε τέτοιες μαύρες στιγμές...πάντα προσπαθούσε μόνη της...προχωρούσε μόνη της και το μόνο που άφηνε να την αγγίξει ήταν το όνειρο...μονο αυτό άξιζε να είναι εκεί δίπλα της...μόνο αυτό άξιζε να έχει χώρο στη καρδιά της...στην αγκαλιά της...όλοι οι άλλοι φύγανε... όλοι οι άλλοι προσπάθησαν να την πνίξουν... να την κλείσουν σε ένα χρυσο κλουβί και να την "αγαπάνε" όπως αυτοί θέλουν...για το καλό της... για το καλό της έγιναν όλα... για αυτό το καλό το οποίο σήμερα την τρώει κομμάτι κομμάτι... μόνο το όνειρο είναι εδώ και πάλι... έχει χάσει το χρώμα του αλλά η παρουσία του είναι αρκετή για να την βοηθήσει να αντέξει...άλλη μια φορά...άλλη μια ημέρα... το σκοτάδι πλησιάζει απελπιστικά αλλά αυτή δε φοβάται...πως να φοβασαι το σκοτάδι όταν σε έχει ήδη επισκεφτεί μέσα σου τόσες φορές...? πως να φοβάσαι τις σκιές όταν έχεις μετατραπεί σε σκιά του ίδιου σου του εαυτού...? 

σηκώνεται στα πόδια της...ένα όρθιο συντρίμμι που επιθυμεί απλά να γκρεμιστεί ολοκληρωτικά... όμως όχι!!! το όνειρο δε το επιτρέπει!!! κοιτάζει στο καθρέφτη άλλη μια φορά,προσπαθεί να του χαμογελάσει... όχι δε θα χαθεί, όχι δε θα χαθεί για κανέναν... θα επιστρέψει και μπορεί να μην επιστρέψει ολόκληρη όπως ήταν κάποτε... αλλά θα επιστρέψει αληθινή και διάφανη... και αυτό γιατί μόνο έτσι θα μπορεί να συνεχίσει να υπάρχει...

«Για όσο καιρό ανησυχείς για το τι σκέφτονται οι άλλοι για σένα, τους ανήκεις. Μόνο όταν δεν θα χρειάζεσαι έγκριση από κανέναν άλλο παρά τον εαυτό σου, θα είσαι ο πραγματικός σου εαυτός.» 

Αληθινά και διάφανα,

Χ.