θα επιστρέψω... καρδιά μου*

έχω τόσο καιρό να γράψω...αναρωτιέμαι γιατί!Συνήθως γράφω όταν συναισθήματα με κατακλύζουν,θυμός,θλίψη,ενθουσιασμός,πόνος.Χωρίς όλα αυτά δεν υπάρχει και δημιουργία.Χωρίς όλα αυτά σαν να χάνεται η φαντασία,η ανάγκη για έκφραση, οι λέξεις κλειδώνουν και δε συνεργάζονται με τίποτα.Μια λευκή κόλλα,μια λευκή οθόνη υπολογιστή άλλοτε με καλούν να μεγαλουργήσω επάνω τους...να αφήσω το στίγμα μου και όμως όχι τώρα.Όχι χωρίς την ύπαρξη αυτών των συναισθημάτων.

Βρέθηκα εχθές τυχαία σε έναν συναυλιακό χώρο. Η ατμόσφαιρα, οι άνθρωποι,η τραγουδίστρια,οι στίχοι ,η μελωδία ακόμα και ο αέρας εκεί μέσα "έσταζαν" συναίσθημα. Το κάθετι εκεί μέσα ήρθε να μου υπενθυμίσει παλια μεγαλεία,φαντάσματα του παρελθόντος,στιγμές άπειρου και έντονου ρυθμού ζωής μέσα μου που αν δεν αποτυπωνόταν στο χαρτί...θα με έκανε χίλια μικρά κομματάκια.Έβλεπα ανθρώπους να τραγουδάνε και στα μάτια τους να αποτυπώνεται η αγάπη,ο πόνος,ο έρωτας,η απόρριψη... όλοι αυτοί μαζί και ο καθένας ξεχωριστά αποτελούσε εν δυνάμει "ΤΕΧΝΗ". Ο παλμός τους ήταν μεταδοτικός,μπορούσα να τον οσφρηστώ, να τον αγγίξω, να τον δώ,να τον γευτώ αλλά όχι να τον νιώσω. Ένα αόρατο πέπλο σαν να χει σκεπάσει την ψυχή μου...πέπλο προστασίας,αυτοκάλυψης,γυάλινο πέπλο; Δε ξέρω να σου πω... Ήμουν ένας απλός θεατής εχθές,παρακολουθώντας μια από τις αγαπημένες μου τραγουδοποιούς. Είμαι ένας απλός θεατής και σήμερα,παρακολουθώντας στιγμές, σκιαγραφώντας συναισθήματα μέσα από τις ζωές άλλων ανθρώπων.Ρουφάω πληροφορίες,δεδομένα και ενέργειες...γίνομαι πιο σοφή αλλά λιγότερο ζωντανή. Λες και ένα παγωμένο χέρι να έχει αρπάξει την καρδιά μου ,σαν να της έχει μείνει μια τελευταία ανάσα,μια τελευταία ανάσα ζωής και προσπαθεί απεγνωσμένα να πάρει μαζί της ότι μπορεί περισσότερο. Όμως δε μπορεί να το νιώσει...τόσος πλούτος,τόσο καλλυμένο συναίσθημα και όμως αυτή εκεί στέκεται αγέρωχα πίσω από τον πανέμορφο πάγο της. Αυτή η καρδιά που κάποτε έκαιγε από τα ακραία συναισθήματα,τρενάκι του λούνα παρκ την αποκαλούσα πάντα...και γι'αυτήν αλλά και όλους όσους είχαν την ευκαιρία να την αγγίξουν. Η κάποτε φλεγόμενη καρδιά,σαν να έδωσε το χώρο της στην παγωμένη λογική. Έπρεπε να μπουν στα κουτάκια τους εκκρεμότητες του παρελθόντος και επέλεξε να κάνει πίσω...έτσι,για να τελειώσει η δουλεια...Βλέπεις αυτή δε μπορούσε να "τελειώνει δουλειές", Αυτή έκαιγε,Αυτή πετούσε,Αυτή είχε κάνει το χάος αδερφό της. Και έτσι... η δική της υποχώρηση,σήμανε και το "πάγωμα" της δική μου δημιουργίας. Επεξεργαστής δεδομένων,παθητικός θεατής της ζωής, παγωμένος μαχητής της φωτιάς...

Όσο πιο πολύ βουτάω στα άδυτα αυτού του κόσμου,τόσο αρνείται να επιστρέψει στη θέση της. Όσο παλεύω να ασχοληθώ με πράγματα και ανθρώπους που αγαπάω τόσο υποχωρεί,με αφήνει για να "κερδίσω" τις εμπειρίες μου,με αφήνει να "βοηθήσω" τους συνανθρώπους μου...όμως το βράδυ που γυρνάμε σπίτι ,το βράδυ που έχω την ευκαιρία να έρθω σε επαφή με τη λευκή μου κόλλα,να αφεθώ στα δικά μου εσωτερικά μονοπάτια,χάνεται,εξαφανίζεται σαν να μην ήταν ποτέ εκεί. 

Πως νιώθω; με ρώτησες... ~Ήρεμη,ασφαλής, επίμονη συλλέκτρια εμπειριών.

 Δε σου λείπει; με ρώτησες... ~Μου λείπει πολύ η θέρμη της...μου λείπει η φλόγα της ,μου λείπει το άγριο παθιασμένο κύμα της.

Μου λείπει αλλά την αφήνω να ξεκουραστεί.Μου λείπει αλλά για χρόνια πάλευε μονάχη της,με ακολουθούσε πιστά σε κάθε μου θέλω,σε κάθε μου όνειρο! όσο και να με κρυώνει που και που,της δίνω το χρόνο και το χώρο που χρειάζεται.Το έχει ανάγκη! Εξάλλου τώρα πια δε θα ναι ποτέ ξανα μονάχη... η Λογική καταλαμβάνει κάθε μέρα και λίγο περισσότερο χώρο... την ένιωσα εχθές,την νιώθω και σήμερα...Ήρθε για να μείνει...Για φαντάσου... οταν η μία είναι φλεγόμενη και παθιασμένη ταξιδιώτισσα και η άλλη ατρόμητος και αφοσιωμένος στρατιώτης...ΤΙ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΚΑΤΑΦΕΡΟΥΝ ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ ΜΑΖΙ??? :)

Ι'LL BE BACK,

X.