μου αρέσει εκείνος που η ψυχή του είναι πιο βαθιά από την πληγή του_

τραυματα-πληγές-αγκάθια-μάσκες πόνου όπου και να κοιτάξεις ματωμένοι άνθρωποι, στιγματισμένες σχέσεις,ανοιχτές πληγές... πόσο μπορεί να πονέσει κάποιος ωστέ να μεταμορφωθεί σε κάτι άλλο??? "τα μάτια είναι ο καθρέφτης της ψυχής" αν κοιτάξεις κάποιον μέσα στα μάτια θα αντικρίσεις τον δικό του γολγοθά,τη δικη του κρυφη ιθάκη...μάτια προδότες, έτοιμα να σε παραδώσουν,έτοιμα να σε ξεσκεπάσουν και να σε αφησουν εκτεθειμένο οποιαδήποτε στιγμή,την ωρα που η τρικυμια κυριαρχεί το είναι σου. Αλλά πως να αντέξουν και αυτά???

υπάρχουν οι άνθρωποι που έχουν πονέσει τόσο πολύ,ώστε έχουν υιοθετήσει μια μόνιμη μάσκα και έχει πετρώσει επάνω τους! Δε μπόρεσαν να αφαιρέσουν τα αγκάθια τους και αυτά αφαιρούσαν σιγά σιγά κομμάτια από την ψυχή τους. Μια ψυχή διαβρωμένη,μια ψυχή φαγωμένη... κέρδισε ο πόνος,ο εγωισμός πήρε το ρόλο της ασπίδας,της προστασίας τους! τίποτα πια δε θα είναι το ίδιο, η ψυχή έχασε το πρώτο λόγο, ο ίδιος ο ανθρωπος έχασε στο ίδιο του παιχνίδι. άφησε την κακία και τον υπουλο πόνο να τον ματώσουν τόσο  ώστε να χάσει τον ίδιο του τον εαυτό. άνθρωποι που βλέπεις στα μάτια τους πόσο άδειοι είναι πια...ένα κορμί έχει μέινει,ένα κορμί που κακοποιείται καθημερίνα από συγκρούσεις μεταξυ της χαμένης ψυχής και του πληγωμένου εγωισμού...μη γελιέστε ο εγωισμός κερδίζει πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις...τρέφεται από την αδυναμία και την ελλειψη εμπιστοσύνης από την παράδοση και τον συμβιβασμό με τη νέα μάσκα,τη "μαγική μάσκα" που λέω και εγώ. αυτή που σε μεταλλάσει και σε αποξενώνει απο τον πληγωμένο πονεμένο εαυτό σου... Δεν τους κατηγορώ αυτούς τους ανθρώπους,όχι δεν έχω δικαίωμα να το κάνω! ίσως σε κάποιες φάσεις της ζωής μου επέτρεψα και εγώ σε αυτη τη μάσκα, να πάρει τα ηνία. ίσως και εγώ σήκωσα τα  χέρια ψηλά και καλωσόρισα τον πληγωμένο μου εγωισμό,δεν ηθελα να παλέψω άλλο,πονούσα,ήθελα να με αφήσουν στην ησυχία μου. γι αυτό λοιπόν άφησα έναν ξενιστή να ορίζει τη συμπεριφορά μου,τις αντιδράσεις μου ,τη ζωή μου...και τι καταφερες με αυτό θα μου πείτε?? πλήγωσα ανθρώπους,οδήγησα τη ζωή μου σε μέρη που ΕΓΩ δεν ήθελα, μπλέχτηκα σε καταστάσεις αγνωστες για μένα,έφθειρα περισσότερο την ψυχή μου και πάνω από όλα αντί να προσπαθήσω να επουλώσω τις πληγές μου, ο ξενιστής μου συνέχισε να τρίβει τα αγκάθια επάνω τους... Δεν μπορώ να αδικήσω κανέναν που έχει επιλέξει αυτό τον τρόπο, αυτή τη μάσκα, απλά θέλω να ξέρει πως ο ίδιος αδικεί τον εαυτό του.γιατι υπάρχει και η άλλη λύση... την επιλέγουν οι δυνατοί... ο δρόμος της συγχώρεσης,της αυτοεκτίμησης,της σκέψης,της αποδοχής των λαθών σου, της ανάληψης των ευθυνων σου και της εξέλιξης της ψυχής σου. υπάρχουν οι άνθρωποι που έχουν γονατίσει το παρελθόν από λάθη άλλων,έχουν θυσιαστεί στο βωμό της αγάπης,έχουν προδωθεί,έχουν μπερδέψει τα όνειρά τους και έχουν ελπίσει μάταια...και όμως ακόμα και μετά από όλα αυτά δε δέχτηκαν να κρυφτούν πίσω από την εγωιστική μάσκα τους.κυκλοφορούν στο δρόμο χαρακωμένοι,με εμφανεις πληγές,αλλά δε τις κρύβουνε.τις έχουν παραδεχτεί,έχουν μπει στο κόπο να πάρουν το μάθημα τους από αυτές,δε φοβουνται να τις δείξουν σε άλλους γιατί αυτό σημαίνει να ζεις αληθινά, το χαμόγελο δε έχει φύγει από το πρόσωπο τους,τα μάτια τους σε ζεσταίνουν,δεν είναι άδεια...έχουν συγχωρέσει η προσπαθουν ακόμα να συγχωρέσουν τον συνάνθρωπό τους ακόμα και τον ίδιο τους τον εαυτό που κάποτε τους λύγισε...δεν χρησιμοποιουν την τιμωρία,τον εγωισμό τον πόνο ως όπλο τους για να πληγωσουν τους άλλους αλλά χρησιμοποιούν τα παθήματα τους εώς μαθήματα ζωής. είναι αυτοί που η αγκαλιά τους σε γεμίζει ασφάλεια,αυτοί που με μια τους κουβέντα σε κάνουν να νιώθεις πως αξίζει το παραμικρό στη ζωή,αυτοί που έχουν απεριόριστη αγάπη μέσα τους και τη μοιράζουν απλόχερα,δεν κοροιδευουν τους άλλους και δεν αφήνουν τον εγωισμό να τους χειραγωγήσει και να τους μπλέξει ακόμα περισσότερο. συγχωρούν και προχωράνε παρακάτω χωρίς κακια...οριοθετουν τα θέλω τους και αγωνίζονται γι αυτό που αγαπούν. η διαφορά τους με τους άλλους δεν είναι οτι αυτοί δεν πόνεσαν, αλλά εκείνη τη στιγμή που βρίσκονταν στο πάτωμα μουδιασμένοι από τον πόνο... σήκωσαν το κεφάλι και δεν παρέδωσαν την ψυχή τους ευκολα στο σκοτάδι και στην πίκρα,αλλά πηραν το δύσκολο δρόμο... της συγχώρεσης και της αγάπης. αγάπησαν τον εαυτό τους τα λάθη τους και προχωρησαν ένα βημα την ημέρα πιο μπροστά...φυσικά και υπήρχαν πισωγυρίσματα,άνθρωποι είμαστε φίλοι μου... αλλά όχι ικανά να τους κάνουν να ξεχάσουν τον προορισμό τους... πόσο τους θαυμάζω αυτούς τους ανθρώπους...με ψυχή πιο βαθιά από την πληγή τους!!!

το θέμα έιναι πως  είναι επιλογή μας σε ποιο είδος θα καταταχθούμε... ο ευκολος δρόμος αλλά η παντοτινη απωλεια της ψυχής σου η ο δύσκολος δρόμος και η συνεχόμενη έξελιξη της/. άραγε τι είδος ανθρώπου είσαι εσύ φίλε μου???