μόνος σου?Ποτέ ξανά...

15 Φεβρουαρίου ~ Παγκόσμια μέρα κατά του καρκίνου της παδικής ηλικίας.

καρκίνος-παδιά, δύο λέξεις τόσο αταίριαστες,τόσο έντονα αντίθετες... ο καρκίνος εκπροσωπεί το θάνατο ,τα παιδιά την Ζωή!!! ο καρκίνος αντιπροσωπευει το φόβο ,τον κίνδυνο, τα παιδιά τη χαρά και την ουσία της ζωής... και όμως βρίσκονται στην ίδια πρόταση και τις περισσότερες φορές είναι συγκάτοικοι στο ίδιο σώμα και συνοδοιπόροι σε ένα σκοτεινό μονοπάτι... σε ενα δρομάκι που εγω το ονομάζω "αγώνας για επιβίωση".Δε μπορεί,πολλοί έχουν αναρωτηθεί γιατί τα παιδιά? Γιατί αυτη η καταραμένη αρρωστια επισκέπτεται και βεβηλώνει τούτα τα αγνά σωματα,τις καθαρές αυτές ψυχές. εισχωρεί βίαια μέσα τους και δε τους αφήνει παρα μόνο όταν έχει πάρει αυτό που θέλει,κάθε σταγόνα δύναμης...βλέπεις αυτά τα μάτια να σε κοιτάνε και να αναρωτιούνται ΓΙΑΤΙ? άλλα παιδιά βρίσκουν τη δύναμη να σε παρηγορήσουν κιόλας γιατι...ΘΑ ΤΟ ΞΕΠΕΡΑΣΟΥΝ,ΕΙΝΑΙ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ. άλλα πάλι δεν κατονομάζουν καν αυτο το κακό... λεξη τρομαχτική που αποφεύγουμε να πούμε,πολλές φορές τη ψιθυρίζουμε λες και αν τη φωνάξουμε θα ζωντανέψει μπροστά μας. ακατανομαστη,αναγκαίο κακό, κακιά αρρωστια,καρκίνος, όπως και να την αποκαλούν αυτή με την ίδια δύναμη θα έρχεται και θα ρουφάει τη ζωή από εμάς από τα παιδιά μας! Τόσες περιπτώσεις παιδιών που παλεύουν για ενα ακόμη μήνα,ένα ακόμη χρόνο,ένα ακόμα παγωτό,μια βόλτα στον ήλιο,μια αγκαλιά που δε θα τα αφήσει ποτέ...και όμως συνεχίζουμε να αρνούμαστε ότι υπάρχει αν δε συμβεί σε κάποιον κοντινό μας,λες και αυτό θα τον εξαφανίσει,θα τον κάνει να μην υπάρχει πια...Φοβος, είμαστε ανίσχυροι απέναντι του,αδυναμα πλάσματα απέναντι σε ένα πανίσχυρο "εξωγήινο" κακό.

θα ήθελα να κλείσετε τα μάτια σας και να φέρετε στο νου,μια νοσοκομειακή πτέρυγα... δωμάτιο 12, ο Πετράκης. 6 χρονών με καρκίνο στον εγκέφαλο,τα μαλλιά έχουν πέσει,το σωματάκι του συνδεδεμένο με τόσα σωληνάκια που απορείς πως ένα τόσο αδύναμο κορμάκι ανέχει στο βάρος τους.έχει 2 μέρες που βγήκε από την εντατική, οι γατροί λένε πως μέσα σε αυτό το σώμα γατιου κρύβεται ένα λιοντάρι αγωνιστής. Δίνει τις δικές του μάχες κάθε λεπτό. Δωματιο 17, η Μαριλού,9 χρονών,έχει χάσει το αριστερό της χέρι από καρκίνο ,η ροζ μαντήλα κρύβει το γυμνό της κεφαλάκι,το δωματιο της μέσα στις ζωγραφιές με θέμα τον ήλιο,την οικογένεια της,τα ζωακια της γιατί όπως μου είπε η μαμά της δε σταμάτησε λεπτό να ζωγραφίζει, ακόμα και με ένα χεράκι. " θέλω τους αγαπημενους μου μαζι μου εδώ,να μου κάνουν παρέα", ψιθυρίζει η Μαριλού ζωγραφίζοντας. Πιο πέρα ένα παιδάκι, προσπαθεί να περπατήσει με τη βοηθεια του μπαμπά του,έχει τελειώσει μόλις μια χημειοθεραπεία και είναι τόσο κουρασμένο... Μια επίσκεψη σε ένα τέτοιο χώρο ίσως σας φοβίζει,σας κάνε να αισθάνεστε άσχημα,δε ξέρετε πως να αντιδράσετε,τι να πείτε σε αυτά τα αγγελάκια... και ομως εκεί μέσα βλέπεις τη δύναμη της ψυχής! αγωνιστές στο μεγαλείο τους,χαμόγελο αληθινό που δε λέε να σβήσει γιατί ΘΑ ΚΑΤΑΣΤΡΕΨΕΙ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΚΑΚΙΑ ΑΡΡΩΣΤΙΑ, η ελπίδα έχε βάψει τους τοίχους και πως να σηκώσεις τα μάτια να αντικρύσεις αυτά τα τόσο απελπισμενα δυνατα πλάσματα...Ντρέπεσαι ναι ντρέπεσαι,νιώθεις ένα μηδενικό μπροστά τους!!! γατί εσύ μάλωνες το πρωί με το παιδί σου το πρωι γιατι καταλάθως ζωγράφισε τον τόιχο "λερωσε την ιδιοκτησία σου" , ενώ αυτό το μικρό πλασματάκι κουβαλάει ένα τόσο βαρύ φορτίο κι όμως έχει ακόμα τη διάθεση να σου δώσει δύναμη.ΠΟΙΟΣ? αυτό το παιδάκι σε εσένα...Μια βόλτα σε μια τέτοια πτέρυγα είναι μάθημα ζωής και μπορεί να μη θέλουμε να αντικρύσουμε τον ακατανόμαστο ΠΟΤΕ αλλά στη θέα των αγωνιστων-αγγέλων λυγίζει ακόμα και ο πιο σκληρόπυρηνικός άνθρωπος,εκτιμά την ουσία της καθημερινότητας του, και δίνει σημασία στα μικρά πραγματάκια που προσφέρουν αυτό που αποζητάμε όλοι μας...αγάπη,ζεστασιά,χαρά.

Μπορεί να είναι μακριά από εμάς αλλά πάντα υπάρχει τρόπος να χαρίσουμε ένα χαμόγελο,ένα χέρι βοηθείας,να πούμε ένα παραμυθάκι για καληνύχτα και να σταθούμε δίπλα σε αυτούς τους αγγέλους, Υπάρχει τρόπος να είμαστε δίπλα τους και να τους οδηγούμε στο φως της επιστροφής, γιατί ένας τέτοιος αγώνας είναι μάθημα και θέλει συμμάχους για να πετύχει και να φτάσει στο τέλος του. Ετσι και αλλιώς τι ψυχή έχει ένα χαμόγελο αν δε μπορούμε να το προσφέρουμε σε αυτους που πραγματικά το χρειάζονται.

ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΘΕΙΤΕ,ΞΕΒΟΛΕΥΤΕΙΤΕ ΑΠΟ ΤΗΝ "ΖΕΣΤΗ ΦΩΛΙΤΣΑ" ΣΑΣ,ΒΟΥΤΗΧΤΕΙΤΕ ΣΤΙΣ ΛΑΣΠΕΣ ΜΑΖΙ ΤΟΥΣ ,ΧΑΡΙΣΤΕ ΤΟΥΣ ΤΗΝ ΦΡΟΝΤΙΔΑ ΣΑΣ,ΔΩΣΤΕ ΣΤΗ ΖΩΗ ΣΑΣ ΕΝΑ ΑΛΤΡΟΥΙΣΤΙΚΟ ΑΛΗΘΙΝΟ ΜΑΘΗΜΑ... ΚΑΝΕΙΣ ΔΕ ΞΕΡΕΙ ΑΝ ΒΡΕΘΟΥΜΕ ΠΟΤΕ ΣΤΗ ΘΕΣΗ ΤΟΥΣ...ΜΑΣ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ~ΘΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΚΕΙ...