Προορισμός : άγνωστος παράδεισος. ΣΤΟΠ.

Άνοιξε τα μάτια και κανένας δε θα μπορούσε να τον προιδεάσει γι αυτό που θα αντίκρυζε μπροστά του.

Η ζωή του...Μια ζωή χωρίς αυτήν. Μια ζωή χωρίς αυτή που αγαπάει ,που λατρεύει που του έχει κλέψει κάθε όμορφη σκέψη,κάθε μακρινό όνειρο...

Ο αέρας γύρω του ήταν βαρύς...βέβαια, αφού αυτή κατάφερε να κλέψει μέχρι και την τελευταία του ανάσα.

Τα σεντόνια ακόμα υγρά...φιμωμένοι μάρτυρες της σφαγής που συνέβη την νύχτα που πέρασε. Υγρά από αίμα,ιδρώτα,σμπαραλιασμένα όνειρα και μάταιες υποσχέσεις. Ποτέ δεν ήταν καλοί στα λόγια... 

Τα λόγια τους μόνιμοι συνοδοιπόροι του αέρα,της φωτιάς...δεν βρήκαν ποτέ χώρο να στεριώσουν...ο φόβος τα κατέστρεψε... Εμείς οι άνθρωποι,περίεργα πλάσματα. "Προτιμάμε την γνωστή κόλαση από έναν άγνωστο παράδεισο". Ακόμα και αν αυτός ο παράδεισος έχει φτιαχτεί από εμάς ΜΟΝΟ για εμάς. Τον χτίζουμε με αγάπη,λατρεία,ενθουσιασμό μικρού παιδιού...του δίνουμε φτερά και μετά όταν φτάνει η στιγμή να μας απογειώσει και να μας προσφέρει τα πάντα...Εμείς τον εγκαταλείπουμε και επιλέγουμε το τίποτα μας. Φόβος...

 Ευτυχώς που τα σώματα τους γνωρίζαν πολύ καλά τον προορισμό τους. Είχαν φτιαχτεί το ένα για το άλλο. Δεμένα με μια αόρατη κλωστή ,όπου και να τους πήγαινε η ροή αυτού του κόσμου, διψασμένα γυρνούσαν πάντα πίσω...στο "σπίτι τους" όπως συνήθιζαν να λένε...

 " Το σπίτι μας", μονολόγησε και κάγχασε ειρωνικά... Το "σπίτι" που αφήσαμε γιατί φοβηθήκαμε τη θαλπωρή του,τη ζεστασιά του. Το "σπίτι" που  μας έδωσε φτερά στις καρδιές μας...και τα χρησιμοποιήσαμε για να πετάξουμε μακριά από την ίδια μας την ευτυχία. χαχαχαχ γέλασε και η ηχώ της ίδιας του απελπισίας και απόγνωσης τον ανατρίχιασε. "Παίξαμε και χάσαμε, γίναμε και εμείς από τους πολλούς αυτού του κόσμου. Συμβιβαστήκαμε με τις μέτριες πραγματικότητες μας, βολευτήκαμε στην ανήσυχη ησυχία του τίποτα, κουρνιάσαμε στον απόηχο των σκελετωμένων λόγων που ανταλλάξαμε και στο τέλος διαλέξαμε την πιο μαύρη κουρτίνα... να ξυπνάμε και να κοιμόμαστε χωρίς την ίδια μας την ανάσα." Νεκρική στασιμότητα της ευτυχίας μας. Δεκτό. Σιωπή.

"Πως γίνεται να ζεις χωρίς αυτό που αγαπάς?", " Πως μπορώ να προχωρήσω αφήνοντας πίσω κάτι που είναι κομμάτι μου,κάτι που με κάνει ευτυχισμένο?", ερωτήσεις που δέχομαι καθημερινά, ένα θέμα το οποίο απασχολεί πολλούς και λίγοι είναι αυτοί που καταφέρνουν να το διαχειριστούν στο τέλος. 

Για μένα,στο δικό μου κεφάλι,στο κεφάλι της Χαράς και όχι της ψυχολόγου Χαράς είναι απλά τα πράγματα. Όπου αγαπιέσαι και ότι αγαπάς πραγματικά δε το αφήνεις να φύγει από κοντά σου. Παλεύουμε τόσο γι αυτό το νόημα της ζωής μας και όταν το έχουμε μπροστά μας καθιστούμε ανικάνο τον εαυτό μας να το κρατήσει . Δειλία,φόβος, αχαριστία,ανικανότητα ή αποφυγή της ευτυχίας μας? Και αν τελικά αυτό που ονόμασες ευτυχία σου σε αφήσε στην άκρη σαν μια ξεχρεωμένη εκκρεμότητα τότε πραγματικά είναι ανάγκη να αναρωτηθείς αν όντως ήταν η ευτυχία σου. Αν οι άνθρωποι φοβούνται, κάνουν πίσω, σε προσπερνάνε στη στροφή η ακόμα και όταν οι άνθρωποι επιλέγουν την δική τους κόλαση γιατί ίσως αυτή χρειάζονται στη ζωή τους...ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΟ ΣΟΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑ... Δικό σου χρέος είναι να κρατήσεις το κομμάτι που αγάπησες σε αυτούς,το κομμάτι που σε έκανε έστω και λίγο καλύτερο άνθρωπο, αυτό που δημιούργησε χαμόγελα στο πρόσωπο σου, άνθη στην πανοπλία σου και να συνεχίσεις στον δρόμο της ζωής με "ανάσα" τις δικές σου επιλογές!!! Επέλεξε τον άγνωστο παράδεισο σου και άφησε τους στην κόλαση τους... Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα βρεις κάποιον κάποτε που θα έχει το σθένος να ξεφύγει από τις αλυσίδες του ,να σου πίασει το χέρι και να σε ταξιδέψει στους δικούς ΣΑΣ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥΣ και ΚΟΛΑΣΕΙΣ... δε θα σε αφήσει στο βωμό των εφιαλτών του,ούτε θα σε σπαταλήσει για τα περίσσια ίσως του... θα έρθει για σένα...θα έρθεις γι αυτόν/αυτήν.

 Μέχρι τότε άσε τα σεντόνια να μοιρολογούν,τους ανθρώπους να κρύβονται στις σκιές τους ,τα λόγια να πετούν στον αέρα και... εσυ?? Δώσε ανάσα στον εαυτό σου και βούτα στις επιλογές σου ... ΣΗΜΕΡΑ.

Αφιερωμένο σε όσους πονούν και σε όσους τολμούν,

Χ.