Ξέρεις...?

Δεν υπάρχει ένα βράδυ που δε σου είπα καληνύχτα...και ας μη το έμαθες ποτέ...

Ξέρεις ; Από την πρώτη εκείνη στιγμή που οι ματιές μας διασταυρώθηκαν ήξερα,αναγνώρισα βαθιά μέσα μου το καμπανάκι του κινδύνου. Ενός κινδύνου που είναι καμουφλαρισμένος τόσο επιτηδευμένα και όμως κάνει το δέρμα σου να ανατριχιάσει ανεπαίσθητα. Η λεία και ο θύτης. Αυτό ήταν το δικό μας παιχνίδι. Το διάλεξες από την αρχή,επέλεξα να το παίξω μαζί σου κατα τη διάρκεια. Ξέρεις ; Υπάρχουν κάποιοι ρόλοι που είσαι διατεθειμένος να παίξεις σε συγκεκριμένες φάσεις της ζωής σου, με ακόμα πιο συγκεκριμενους ανθρώπους.

Ησουν ο τέλειος θύτης. Ημουν το τέλειο θύμα. And let's the game begin.

Δε χρειάστηκε πολύ καιρό. Η αύρα σου αναγνώρισε τη δική μου... το σώμα σου ακριβής συνέχεια του δικού μου. όχι σαν δυο μισά που αλληλοσυμπληρώνονται αλλά σαν δύο ολόκληρα που κοιτάζουν στον καθρέφτη και κοιτούν απέναντι τον ίδιο τους τον εαυτό. Είχες την αυτοπεποίθηση που έκρυβα μέσα μου εγώ,είχα την αγκαλιά που είχες την ανάγκη να δώσεις εσύ. Έλεγες πράγματα που ήθελα να ακούσω εγώ, απαιτούσα πράξεις που αργούσες να δώσεις εσύ. Τα χέρια μου αναζητούσαν τα δικά σου ,το χαμόγελο σου αποτελούσε την προσωρινή μου αμνησία. επιλεκτική ή μή, όλα ήταν τόσο όμορφα μέσα από την αμνησία μας. Και μετά ήρθε η σύγκρουση... Ξέρεις; Όταν παίζεις έναν ρόλο κάποια στιγμή,σε βαραίνει το φορτίο του και αποζητάς την σκιά,την δροσιά του πραγματικού σου εαυτού. Τα θέλω μου δεν βρήκαν χώρο στα δικά σου, τα όνειρα σου βασίζονταν σε στημένα τραπουλόχαρτα...Κράτησε τόσο λίγο και άφησε τόσα πολλά... Ημασταν τόσο μακριά, αλλά νιώσαμε τόσο κοντά... ένιωσα τόσο κοντά. Ξέρεις; Ξέρεις πως είναι να ερωτεύεσαι μια ιδέα ; Ξέρεις πως είναι να ερωτοτροπείς με ένα φάντασμα; Φαντάσου να έχεις και φαντασία... εγώ και ο φανταστικός μου φίλος... εσύ και η φανταστική σου φίλη... Κάποιος τελευταία μου είπε " τα πράγματα πηγαίνουν άσχημα γιατί πάντα έχουμε άποψη για ΤΟ ΠΩΣ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΗΤΑΝ"... Ίσως και να είχε δίκιο... Ίσως και όχι... Ναι, ήξερα πως θα έπρεπε να είναι... οι στιγμές που γεννήσαμε,οι απειροελάχιστες δονήσεις των αγγιγμάτων μας, οι ασταμάτητες προσπάθειες του χαμόγελου μας να παγιωθεί στις μέρες μας,στις νύχτες μας... Ναι ξέρω πως θα έπρεπε να είναι...

"Θα θελα τόσο πολύ να σε εντυπωσιάσω...η μοναδική μας νύχτα ήταν ξαφνική και σύντομη σαν μια μπόρα... Ούτε που πρόλαβα να αρχίσω,ούτε που πρόλαβα να πω την μοναδική μου ιδιότητα...Είμαι συλλέκτης...μαζεύω το πιο σκληρό και άγριο πράγμα του κόσμου... "ΣΤΙΓΜΕΣ"...κάθε φορά που έχω αυτόν τον πόθο να πετάξω και δεν έχω που να πετάξω κλείνομαι στη συλλογή μου...Γεμάτη από καφέδες,χορούς,τυχαία αγγίγματα, λόγια,λόγια,λόγια..."

Είσαι και εσύ φανταστικέ μου φίλε...μια στιγμή μου χαραγμένη στα θέλω μου, ένα "γιατί" αποτυπωμένο στα αξημέρωτα βράδια μου, ένα "αν" στην καλπάζουσα φαντασία μου,μία σκιά που με ακολουθεί αλύπητα, μία ιδέα τόσο τρομαχτική αλλά και τόσο όμορφη συνάμα... 

Φοβηθήκαμε μπροστά στα μεγάλα μας σχέδια? Μας καταπιαν τα μικρά μας θέλω? Όμοιοι στην ίδια δίψα για ζωή,για εμπειρίες και για λόγια λόγια λόγια... Ίσως να μη χωρούσαμε και οι δύο στο ίδιο όνειρο... Ίσως να μαστε πολύ μικροί για το όνειρο που αξίζουμε...

Ίσως σου λέω...Ίσως... Απαίσια λέξη...

Ένα λευκό τριαντάφυλλο έμεινε όρθιο να θυμίζει το μεγαλείο της στιγμής δυο "φανταστικών" αγνώστων.

Καληνύχτα του...Καληνύχτα σου...

Χ.