ποτέ πια μόνος...?ποτε πια μονος_

 Γεια σου... ναι σε εσένα μιλάω... κοίταξε με, άκουσε με, είμαι και εγώ σαν εσένα μη με φοβάσαι! άσε με να πλησιάσω,άφησε με να σε κρατήσω...

σου απλώνω το χέρι μου, όχι μη το κοιτάς με δυσπιστία... θέλει να σε ζεστάνει, να σε ακουμπήσει και να σου πει πως ολα θα πάνε καλά,να σε βγάλει από την αφάνεια... δε θα σου κάνω κακό,  όχι δε θα σε αφήσει...θα είναι εκεί όταν το χρειάζεσαι,θα μένει στις σκιές όταν αποζητάς τη μοναξιά σου. είμαι εδώ σαν σιωπηλός θεατής...σε βλέπω να υποφέρεις μέσα σου,δε χρειάζεται πολλά να το καταλάβω,μια ματιά,μια λέξη! το σκοτάδι απλώθηκε γύρω σου,θέλει να σε κρατήσει εκεί, μη το αφήσεις...σε παρακαλώ μη το αφήσεις_ εσύ είσαι ένα αστέρι ανήκεις στον ουρανό και όχι στα υπόγεια της ζωής. Καταλαβαίνω τις σκιές,σε θέλουν δικό τους αλλά όχι δε θα τις αφήσω, είσαι πολύ φωτεινός για αυτό το κατώγι,είσαι πολύ δυνατός για να μείνεις απλά εκεί.

Η ζωή στάθηκε άδικη με εσένα,ναι το ξέρω... πόσες φορές δε θέλησες να τα σπάσεις όλα έτσι απλά για να ξεσπάσεις,πόσες φορές δε θέλησες να εξαφανιστείς από προσώπου γης ,έτσι γιατί δε βρίσκεις πια νόημα για σένα εδώ,στα επίγεια... το ξέρω μάτια μου... το πρωί σου είναι τόσο δύσκολο να σηκωθείς από το κρεβάτι... η παγερή πραγματικότητα σου θα σε υποδεχτεί πάλι εγκάρδια... και όμως όλοι αποζητουν τη δύναμη σου... "είμαι καλά", λες... αυτό θέλουν να ακούσουν... κραυγή βοηθείας τα μάτια σου, τα χείλη σου όμως επτασφράγιστες κλειδαριές...δυνατός για τους άλλους, άγνωστος για σένα... νιώθεις μόνος...ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΜΟΝΟΣ... νιώθεις χώμα...ναι το ξέρω...πως ενας άνθρωπος να συνηθίσει την απουσία...πως να συμβιβάσει τη ζωή του με τα νέα δεδομένα...σου λείπει...ΑΥΤΟΣ...σου λείπει η ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥ... σου λείπει ο εαυτος σου κοντά του...απλά καθημερινά πράγματα ,μοναδικά για σένα... μικρές λεπτομέρειες που σε κάναν αυτό που είσαι σήμερα... πως στο καλό να ζήσεις χωρίς αυτόν??? όλη σου η ζωή, τα πρωτα σου βήματα, τα πρώτα λογάκια σου, η πρώτη φορα που πήγες σχολείο, η πρώτη φορά που γνώρισες την Θάλασσα, όλες σου οι πρώτες φορές είχαν τη Δική του μυρωδιά...τη δική του θύμηση, το δικό του χάδι... δεν ξέρεις πια ποιος είσαι... το ξέρω άνθρωπε μου...δε πειράζει σύντροφε μου... έχεις και εσύ το δικαίωμα να μην είσαι καλά, να μη ξέρεις τι κάνεις,να μη ξέρεις που πας...πόσο άδικη είναι η ζωή... τα μάτια σου προδότες αποκάλυψαν όλα τα λόγια σου κρύβουν βαθιά...

εδώ είμαι... άρπαξε το χέρι μου...έτσι για μια φορά...έχω δύναμη και για τους δύο... έχω αγάπη και για τους δύο...άρπαξε την ευκαιρία...μη μιλήσεις όχι...η σιωπή θα γίνει η αθόρυβη μουσική μας... δεν είσαι μόνος... μη φοβάσαι,κρατήσου επάνω μου, σε ξέρω... κρατήσου, αφήσου και κάνε τα πρώτα σου βήματα... ο φόβος προσπαθεί να σε πάρει... όχι μη τον αφήσεις... δεν μπορώ να αφήσω να σου συμβαίνει αυτό...δείξε εμπιστοσύνη...είμαι εδώ να μοιραστώ τα βάρη σου... πως να τα σηκώσεις όλα αυτά μόνος σου ψυχή μου? ποιος θεός θα σε άφηνε να τα περάσεις όλα αυτα μόνο σου?? είμαι εδώ,θα είμαι εδώ,ψιθύρισε το όνομα μου,θα το νιώσω...θα έρθω...μη κάνεις τίποτα άλλο απο δω και πέρα...αφέσου σε αυτό το χέρι...έχεις και εσύ το δικαίωμα να ξεκουραστείς,να ξαποστάσεις...το ξέρω καρδιά μου...

μη φοβάσαι το όνομα μου...ψιθυρίσε το και θα είναι εκεί...το ξέρω,με ξέρω...σε ξέρω καρδιά μου...

Αφιερωμένο σε αυτόν που έχασε κάποιον αγαπημένο στην πορεία της ζωής...τον κόσμο του...σημερα εχθές, αύριο... δεν είναι μόνος του...

σε όλους όσους ζούν με τον πόνο της απώλειας... με τον πόνο του χαμένου εαυτού,των αναμνήσεων... δεν είστε μόνοι...να το θυμάστε...