νέοι ορίζοντες*

_και ξυπνάω ένα πρωί και εκεί που η ζωή μου είναι σε μια απίστευτη τάξη,(τέτοια τάξη που ακόμα και οι γύρω μου άρχισαν να μου λένε οτι είμαι ήρεμη και υπομονετική!Ποιος? ΕΓΩ!) ξαφνικά όλα γυρνούν ανάποδα,ξεκινούν από το μηδεν και καλούμαι εγώ να δείξω το πόσο δυνατή είμαι, πόσο "χαμαιλέων" μπορώ να γίνω στις αλλαγές, μαζί πάντα με το χαμόγελο που φωνάζει " είμαι καλά,μπορώ να τα καταφέρω, δε πειράζει,βοηθειαααααα"!

Πόσες φορές έχω βρεθεί σε αυτό το σημείο...το σημείο μηδέν! έτσι μου αρέσει να το ονομάζω! μηδέν δυνάμεις, μηδέν διάθεση,μηδέν αισιοδοξία - η απόλυτη καταστροφή... όλοι να σου λένε πως όλα θα φτιάξουν και πως σου έχουν εμπιστοσύνη και εσύ κοιτάς τον τοίχο και σκέφτεσαι πολύ δελεαστικά να μεταναστεύσεις στην Κόστα ρίκα και να βοηθήσεις στην διάσωση των δελφινιών!!! ωραιά σκέψη παρεπιμπτοντως :o

κυκλοφορείς το κουφάρι σου στον κόσμο σχεδόν μοιρολατρικά και σωριάζεσαι ευχαρίστως στο πάτωμα με την κάθε ευκαιρία. Εκεί έρχεται ο άνθρωπός που είτε θα σου δώσει μια "σφαλιάρα" να συνέλθεις, είτε θα προσφέρει την αγκαλιά του να κουρνιάσεις μέσα και να σηκωθείς με μια διαφορετική λάμψη στο μάτι σου. Τη λάμψη της επόμενης μάχης, τη λάμψη που φωνάζει πως είσαι εδώ,έτοιμη να παλέψεις για ακόμα μια φορα, τη λάμψη που δηλώνει ξεκάθαρα πως...ΔΕ ΝΙΚΗΘΗΚΕΣ!

Πόσο τυχερή ήμουν που είχα έναν τέτοιο άνθρωπο δίπλα μου... και με έπιασε τη στιγμή που έπεφτα,με τράνταξε να δω την αλήθεια ,με αγκάλιασε να παρηγορήσει τον πόνο μου και με κράτησε γερά για να μπορέσω να σταθώ ξανά στα δικά μου πόδια. Μετά από αυτό και έχοντας ακόμα την αίσθηση του χεριού του στο δικό μου χέρι έκανα το πρώτο μου δειλό βήμα...Φοβήθηκα, αμφέβαλλα,αγχώθηκα και όμως το έκανα! Επαναπροσδιόρισα τα "θέλω μου", έψαξα τις εναλλακτικές μου, άνοιξα τα μάτια για νέους δρόμους και έτσι ξαφνικά όπως σωριάστηκαν όλα_ άρχισαν να χτίζονται νέες ελπίδες~ νέα όνειρα~νέα μονοπάτια...

Ωρίμανση_αποδοχή_αυτοεκτίμηση_δύναμη_αλήθεια_εμπιστοσύνη = έννοιες που απλά υπήρχαν κάπου στο μυαλό μου_ έννοιες που κυλούν πλέον στις φλέβες μου και με χαρακτηρίζουν ως άνθρωπο. Γιατί αν δεν είσαι ικανός να κοιτάξεις το σκοτάδι κατάματα, δε προκείται να δεις το φως ποτέ μπροστά σου. Αν δεν φτάσεις στον δικό σου προσωπικό πάτο, αν δεν βιώσεις τον δικό σου γολγοθά, δε θα γίνεις ποτέ γνώστης των δυνάμεων σου,των αντοχών σου,των απεριόριστων ικανοτήτων σου. Έτσι έγινε και με μένα. Τωρα που σας γράφω δε μπορώ να πω ότι όλα έχουν έρθει σε ισορροπία( ακόμα δε μπορώ να κοιμηθώ ήρεμα τα βράδια~ακόμα ψάχνω να βρω το επόμενο μου βήμα), όμως θα μουν αχάριστη και χαζή αν δεν συνειδητοποιούσα πόσο μεγάλη διαφορά έχω από εκείνο,το δικό μου κουφάρι που δεν ήξερε τι κανει και που βρίσκεται! Έχω ορίσει τα όρια μου, τα θεμέλια έχουν ήδη στηθεί και ριζώσει βαθιά_ τα θέλω μου και τα πιστεύω μου ανυπομονούν να λάβουν δράση και η καρδιά μου χτυπάει έντονα κάθε πρωί στην προοπτική μιας καινούριας ημέρας,μιας νέας απόλυτα δικής μου ζωής! Γιατί οι άσχημες μέρες Δεν πέρασαν,θα ξαναερθουν(και ευτυχώς δηλαδη) αλλά εγώ κάθε φορά είμαι και θα είμαι πιο δυνατή και την επόμενη φορά,τη στιγμή εκείνη που θα έρθει ο δικός μου φύλακας άγγελος να με πάρει από το χέρι,δε θα τον αφήσω να σύρει το φορτίο αλλά θα του σφίξω δυνατά το χέρι και θα του φωνάξω : Είμαι έτοιμη_ Πάμε να κερδίσουμε και αυτή τη μάχη...