Τι θα έκανες αν δεν φοβόσουν...?

Ποιος από εσάς μπορεί να μου εγγυηθεί πως αυτή τη συγκεκριμένη στιγμή ζει τη ζωή που θέλει να ζει...κάνει τα πράγματα που αγαπάει πραγματικά,δεν αναβάλει τις προτιμήσεις του για το μέλλον,έχει δίπλα του ανθρώπους που τον νοιάζουν πραγματικά και δεν τους αντικαθιστεί με "προσωρινές λύσεις"...Ποιος από εσάς μπορεί με σιγουριά να μου πει πως δεν κρύβει μέσα του ανείπωτα λόγια,σκέψεις που αν εκφραστούν θα αλλάξουν όλη τη ζωή του,πράξεις που τις έχει αναβάλλει για μια άλλη φορά,μια άλλη στιγμή...θα μπορούσες να δηλώσεις φωναχτά πως η ζωή που ζεις είναι δική σου ολοκληρωτικά ή αντ'αυτού έχεις πατήσει pause και περιμένεις ως ένας απλός θεατής κάποιον άλλον να πάρει αποφάσεις για σένα???

Έχουμε μια ζωή τόσο μικρή...τόσο πολύτιμη. Ο φόβος ,ναι ειναι μια φυσιολογική αντίδραση,αλλά δεν χωράει στη δική μας πραγματικότητα. Δε θα σου δοθεί άλλη ευκαιρία ,πίστεψε με... Δεν δικαιολογείται να φοβάσαι να μιλήσεις,να φοβάσαι να δράσεις,να φοβάσαι να νιώσεις,να πάρεις αποφάσεις,να ρισκάρεις,να τσαλακωθείς,να πέσεις και να ξανασηκωθείς,να πληγωθείς και να πληγώσεις...Αυτή είναι η ζωή φίλε μου...παίρνουμε τις ευθύνες μας και κάνουμε τις επιλογές μας,δε στεκόμαστε ούτε για ένα λεπτό σε μια αδιέξοδη κατάσταση,δε παγώνουμε ούτε για δευτερόλεπτα τα θέλω μας,ζούμε με το τρόπο που ΕΜΕΙΣ θέλουμε και όχι με τις προσταγές κάποιων άλλων.

Ποιος από εσάς,αν ερχόταν το τέλος του κόσμου, θα "έτρεχε" να τακτοποιήσει κάποιες εκρεμμότητες που μια ζωή τις είχε στο περίμενε?Ποιος θα έλεγε ένα τελευταίο "σε αγαπω" σε κάποιον που σε όλη του τη ζωή επέλεγε να είχε σε απόσταση? Ποιος θα άφιέρωνε την τελευταία του μέρα σε πράγματα που δεν είχε κάνει ποτέ ή σε ανθρώπους στους οποίους δεν αφιέρωνε ποτέ χρόνο? Γιατί τόσες αναβολές,γιατί μια τέτοια εικονική πραγματικότητα?

Γιατί δεν ασχολείστε με αυτά που πραγματικά σας γεμίζουν,γιατί δε λέτε ξεκάθαρα τα πράγματα που αισθάνεστε,γιατί δεν ρίχνετε τις μάσκες και να αφήσετε το πραγματικό σας πρόσωπο να λουστεί με το πρωινό φως του ηλίου,να βραχεί με την εξαγνιστική βροχή,να λερωθεί με όσα φέρνει ο άνεμος? Γιατί ταλαιπωρείται τα θέλω σας,ζείτε τη ζωή άλλων και ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΠΟΛΕΜΑΤΕ ΤΟ ΦΟΒΟ? 

Όλα αυτά προέκυψαν από μια φωτογραφία που δημοσίευσε η αγαπημένη μου ξαδέρφη... πόσα κρύβει μια τέτοια ερώτηση?? Τι σημαίνει  για τον καθένα από εσάς...και αν σημαίνει θα κάνετε κάτι ή θα το αναβάλλεται πάλι για το απεριόριστο μέλλον που έχετε!!!! εγω για αρχή πίνω το καφεδάκι μου με τον άνθρωπο που ΕΓΩ θέλω ,θα αφιερώσω χρόνο για τους αιώνια δικούς μου ανθρώπους και θα σπαταλήσω το απόγευμα μου με την ΔΙΚΗ μου αγαπημένη ενασχόληση. Αν θα ήθελα να αλλάξω κάτι τη δεδομένη στιγμή?ΟΧΙ, απλά θα ήθελα να έχω περισσότερες ώρες μπροστά μου για να μην αφήνω ανεκμετάλλευτο ούτε μισό "θέλω" μου...

ΕΣΥ ΟΜΩΣ ΤΙ ΘΑ ΕΚΑΝΕΣ ΑΝ ΔΕ ΦΟΒΟΣΟΥΝ...?