Το κορίτσι και η κρυψώνα του.

Το μόνο που ακούγεται είναι ο ήχος των αηδονιών που παίζουν κρυφτό μέσα στις φυλλωσίες. Η ακτή μια μεγάλη αγκαλιά προσφέρει κρησφύγετο στους κατατρεγμένους. Οι ερωτευμένοι στήνουν εκεί το "σπίτι" τους και οι πονεμένοι αναζητούν την κάθαρση στο κάθε ξεχασμένο κοχύλι της πανέμορφης παραλίας. Παιδικές φωνές σε περιτριγυρίζουν, όχι δεν είναι ενοχλητικές,άμμος πέφτει στα μαλλιά σου από τα αφόρητα τρεχαλητά των μικρών γειτόνων...χαμογελάς συνομωτικά,γιατί ξέρεις...είναι τα παιδιαρίσματα, είναι οι φωνές των παιδικών σου χρόνων. Το παιδάκι μέσα σου στήνει χορό για το απρόσμενο ταξίδι που του πρόσεφερες.

 Εκεί ξεκίνησαν όλα... σε αυτό το μαγευτικό και ανεξήγητα προκλητικό κολπάκι. Το κολπάκι που φιλοξένησε τα παιδικά σου παιχνίδια,κρυφτό~ κυνηγητό,άπειρες ώρες εξερεύνησης των δέντρων και των κρυφών μονοπατιών. Κλείνεις το μάτι στην μικρή που κρύβεις μέσα σου...ξέρει αυτό το μέρος σαν την παλάμη του χεριού της. Κάποτε αυτά τα δέντρα αγκάλιασαν τα χαρούμενα γελάκια της,η άμμος έκρυψε πολύ πετυχημένα τους μικρούς θησαυρούς της,ο αέρας  είχε φιλοξενήσει τα όνειρα της...και η θάλασσα,αχ αυτή η θάλασσα... είχε θρέψει τον χαρακτήρα της,είχε ακονίσει τις γωνίες της και είχε προσφέρει αγαλλίαση στην ανήσυχη ψυχή της. Ακόμα την βλέπεις να προσπαθεί να τιθασεύσει το μεγάλο βάθος του ωκεανού της..γελάς.Πόσα λίγα ήξερε,τι μεγάλη ιδέα είχε για τον εαυτό της. Και όμως είναι τόσο ωραίο να παρακολουθείς ακόμα αυτή την απαράμιλλη δίψα που έχουν τα παιδιά για ζωή,μπορούν να τα καταφέρουν όλα.Πιστεύουν πως μπορούν να τιθασεύσουν θεούς και δαίμονες.

 Ήταν ένα μικρό κορίτσι και αυτό ένα μαγικό κολπάκι. Το δικό της κολπάκι.

Και τώρα πάλι εδώ...μαζί με το ύψος της ψήλωσαν και οι φιλοδοξίες της. μαζί με τα παιδικά όνειρα της παντρεύτηκαν οι φόβοι της,τα τραύματα της.- Βλέπεις,κολπάκι μου, με άφησες μικρό ατρόμητο κορίτσακι και με καλωσορίζεις ως ψημένη και εύθραυστη γυναίκα. Περνάω από την είσοδο και νιώθω την αγκαλιά σου,με ξέρεις, με ξέρεις καλά. έχεις φιλοξενήσει πολλές φορές πτυχές του εαυτού μου που ούτε εγώ ήξερα πως υπάρχουν. Με ξέρεις από μικρό ανέμελο παιδάκι και με δέχεσαι πάντα με την ίδια ορμητική χαρά. Πάντα σε εκπλήσσω το ξέρω. Οι σκέψεις μου είναι απρόβλεπτες,τα βιώματα μου βαριά και όμως ποτέ δε μου στέρησες την ασφάλεια της φυσικής σου στέγης. Η θάλασσα ξεπλένει όσα πονάνε ,η αμμουδιά προσφέρει στήριγμα στις αδυναμίες μου και ο αέρας δίνει δύναμη σε όσα δεν έχουν ειπωθεί,σε αυτά που είναι γραμμένα αλλά όχι έτοιμα ακόμα να αποκαλυφθούν.

Όσα γινήκανε δεν γυρνούνε πίσω και όσα θα γίνουνε θέλουν το χώρο και το χρόνο τους. Τα κύμματα που σκάνε στην ακτή,το βουνό που στέκει αγέρωχο δίπλα σε αυτό το απέραντο γαλάζιο...τα πουλιά,όλοι μαζί είναι σιωπηλοί παρατηρητές χιλιάδων ψυχών. Πόσα ξέρουν  ένω εσύ ακόμα δε μπορείς να "δεις". Πόσα σου λένε και εσύ δεν μπορείς να "αφουγκραστείς". Ευλογημένος τόπος , το δικό μου κολπάκι.Αγαπησιάρικα νερά που προσφέρουν στην ψυχή σου το ξέπλυμμα που της χρειάζεται. Το διάλειμμα που σε γεμίζει,την ηρεμία που έχεις απεγνωσμένα ανάγκη,την θεραπεία που αναζητάς σε μάτια ξένα.

 Και όπως γίνεται με τους ανθρώπους...το έχω αγαπήσει,λατρέψει,του έχω θυμώσει,το έχω βρίσει,έχω απομακρυνθεί από την αγκαλιά του...αλλά αντιθέτως από τους πολλούς... αυτό ακόμα εκεί,για μένα...--- Ζήσε,πράξε,φώναξε, ψήλωσε,πέτα,αγάπησε,πόνεσε,πέσε και ξανασήκω. Εγώ θα είμαι για πάντα εδώ,να σε περιμένω. Της είπε το κολπάκι της και αυτή...το πίστεψε.

Αφιερωμένο στον ολοδικό μου παράδεισο.

Τον ευχαριστώ για ακόμα μια φορά για τη φιλοξενία του.

Χ.