Ένα ξέρω,πως τίποτα δε ξέρω...

" Κι όμως, αγαπημένη μου, δεν μπορούσα, δεν μπορούσα πια να σ'αγαπώ όπως άλλοτε. Μ' αγκάλιαζες, κι εγώ πάνω απ'τον ώμο σου κοίταζα το δρόμο. Κι όταν θέλαμε να μιλήσουμε σωπαίναμε ξαφνικά. Αφρουγκραζόμαστε από τ'ανοιχτό παράθυρο μακριά το βήμα των μελλοθανάτων. Πως να ζεστάνει πια η κουβέρτα μας τόση παγωνιά? Πως να μας προστατέψει η πόρτα μας απ'όλη αυτήν την νύχτα? Ανάμεσά μας ρίχνουν οι άνθρωποι το μεγάλον ίσκιο τους. Τι θα απογίνουμε, αγαπημένη..?Κάποτε θα ήθελα να μιλήσω γι'αυτή τη σκιά που μας ακολουθεί μες στην ομίχλη,αλλά μου είναι απαγορευμένο να πω το τέλος μιας ιστορίας που δεν άρχισε ποτέ..."  (Τ.Λ ) 

          ~ https://www.youtube.com/watch?v=yNvc1lD_0Rg ~

Συζητήσεις που ξεκινούν κάτω από τον καυτό ήλιο σε κάποια ξεχασμένη παραλία και καταλήγουν σε μεταμεσονύχτιες μεθυσμένες παραδοχές που κάνεις ότι δε θυμάσαι το άλλο πρωί. " Μεγαλώσαμε και ξεχάσαμε. Ξεχάσαμε τις εποχές που πιστεύαμε σε κάτι. Πιστεύαμε στο μοναδικό,το ξεχωριστό το άπιαστο. Ονειρευόμασταν φτερά και πασχίζαμε να κάνουμε τη διαφορά ...γιατί μόνο έτσι είχε νόημα. Να βγαίνουμε πρώτοι στο κρυφτό , να φτιάχνουμε την ζωγραφιά που άλλη σαν και αυτή δεν υπάρχει, να γράφουμε τραγούδια για την κοπελα/αγόρι που μας άρεζε και θα παντρευόμασταν όταν μεγαλώναμε, να ανταλλάσουμε αλληλογραφίες, να γινόμαστε φίλοι αληθινοί και επιστήθιοι. Προσπάθεια να γίνουμε κάτι το ξεχωριστό. Παρασυρθήκαμε από τον κανόνα,το συνηθισμένο και τη μόδα της εποχής. Μαζοποιήσαμε την αγάπη , ευτελίσαμε τον έρωτα και το σεξ κάτι που φανταζε πελώριο και υπέροχο στα μάτια μας. Το κορίτσι που με τόσο αφοσίωση και λατρεία αγαπούσε εκείνο το μικρό αθώο αγόρι έγινε ένα από τα πολλά σαρκοβόρα, ανισόρροπα θηλυκά που κυκλοφορόυν έτοιμα να σου ρουφήξουν το αίμα. Ο τρυφερός μικρός πρίγκηπας που έδινε νόημα και τορφοδοτούσε όνειρα στο κοριτσάκι που καθόταν εκεί πίσω σου στην τάξη έγινε ένα από τα πολλά αναίσθητα γαίδούρια που σκέφτονται μόνο με το κάτω κεφάλι. Η προσπάθεια μας να ξεχωρίσουμε μετατράπηκε σε προσπάθεια να γίνουμε ένα με τους πολλούς γιατί δε θα είμαστε αποδεκτοί αλλιώς. Ο ανελέητος αγώνας να αγαπηθούμε μας έκανε ανίκανους να αγαπήσουμε. Πως να αγαπήσεις τον διπλανό σου, πως να πιάσεις από το χέρι αυτό το ονειροπόλο κορίτσι ή αυτό το πληγωμένο αγόρι και να τους δείξεις τι θα πει "εξαίρεση" όταν πρώτα δεν έχεις αγαπήσει τον ίδιο σου τον εαυτό. όταν πρώτα δεν έχεις κάνει τη διαφορά μέσα σου. Η ζωή μας έδωσε την ευκαιρία να δούμε τον κόσμο μέσα από τα μάτια του μικρού παιδιού ,αγνά αθώα,απλά όμορφα εφικτά και ουσιαστικά και εμείς στην προσπάθεια μας να εξελιχθούμε ,πήραμε το απλό και το κάναμε ΑΔΥΝΑΤΟ. Νιώθεις? Θα γελάσουν μαζί σου. Ονειρεύεσαι? Θα προσπαθήσουν να σε γειώσουν. Πιστεύεις σε κάτι? Θα σε φωνάξουν τρελό. Αφοσιώνεσαι σε κάτι άλλο? Σε αποκαλούν αδύναμο. Βλέπεις είναι πιο εύκολο να γίνεις σαν αυτούς παρά να πιστέψεις σε κάτι που θα είναι μοναδικό. Είναι πιο βολικό να βολευτείς με το μέτριο παρά να είσαι "αχάριστος" και να αγωνιστείς για το ιδανικό. Πάψαμε να παλεύουμε οι άνθρωποι και αποτέλεσμα του βολέματος μας είναι η εσωτερική μας μοναξιά. Η ζωή θέλησε να μας μάθει την αγάπη, την ενσυναίσθηση, την απιστευτη αίσθηση του να ζεις ρομαντικές στιγμές και το τίμημα του να πέφτεις στα γόνατα και να πληγώνεσαι βαθιά. Μας έμαθε να πονάμε και ενώ έχουμε ματώσει να ξανασηκώνομαστε. Να προστατεύουμε τον εαυτό μας και να θέλουμε να προστατεύσουμε και τους ανθρώπους γύρω μας. Πολλές φορές μας έκανε τόσο δυνατούς μέσα μας που ήμασταν αδύναμοι να συσχετιστούμε με τους ανθρώπους που αγαπάμε. Άλλες μας έμαθε τη δύναμη που έχει η σιωπή. Η σιωπή φωνάζει. Φωνάζει τις φοβίες μας,τις αδυναμίες μας και μας βοηθάει να εκτιμήσουμε όσα έχουμε στη ζωή μας. Η ζωή μας πήρε και μας έδωσε πολλά. Το τι κάνουμε εμείς με αυτά που συναντούμε στο δρόμο μας είναι άλλο θέμα. 

Αυτα που εγώ επιλέγω, νιώθω ,πράττω ,σκέφτομαι και λεώ αφορούν εμένα και μόνο εμένα. Το τι θα κάνουν οι άλλοι δε μπορεί να με αφορά γιατί δε μπορώ να το ελέγξω. Αυτά που ρωτάω, θα μου απαντηθούν και αυτά που με πονάνε σήμερα αύριο θα είναι η δύναμη μου. Η ζωή ξέρει και εγώ θα αφεθώ σε όλα όσα μου φέρνει. Χρέος μου να μη ξεχνιέμαι να τιμάω την διαφορετικότητα μου και να μην ευτελίζω τα συναισθήματα μου για το χάος των άλλων. Έχω αρκετό χάος ήδη να αντιμετωπίσω από μόνη μου. Και πάντα μα πάντα όπως φρόντισε να μου υπενθυμίσει μία φίλη καλή : θα πάρεις αυτο που θέλεις ΜΟΝΟ όταν είσαι σίγουρος για το τι θέλεις στη ζωή σου. 

Μέχρι τότε :

Η πιο μεγάλη αρετή του ανθρώπου, είναι να 'χει καρδιά.
Μα η πιο μεγάλη ακόμα, είναι όταν χρειάζεται
να παραμερίσει την καρδιά του.Σ' όποιο μέρος της γης, σ' όποια ώρα,εκεί που πολεμάνε και πεθαίνουν οι άνθρωποι για ένα καινούργιο κόσμο... εκεί θα σε περιμένω, αγάπη μου!

Με άγνοια και γεμάτη απορία,

Χ.