Η Κυριακή... κοστίζει... ΑΓΝΟΗΣΕ ΤΗΝ*
Κυριακή. Η μέρα που απολαμβάνουν οι ευτυχισμένοι,η μέρα που φοβούνται να αντικρύσουν οι μπερδεμένοι,οι μόνοι και οι τραυματισμένοι. Ο ήλιος βλέπεις που ξεπροβάλλει, φανερώνει ξεδιάντροπα τις πληγές τους, οι ώρες χαλάρωσης υπενθυμίζουν όσα θα μπορούσαν να κάνουν άλλα δεν έχουν τη δύναμη να τα κάνουν.
Και όπως λέει η αγαπημένη μου Αλκυόνη Παπαδάκη :
"Με κούρασε πολύ η Κυριακή.
Πολλή Κυριακή για έναν άνθρωπο. Ένα σκληρό χαμόγελο στο πρόσωπο του κόσμου. Με κούρασε πολύ το πρόσωπο του κόσμου.
Και εσύ να είσαι ένα ποτήρι στο πάνω πάνω ράφι που δεν φτάνω."
Άνθρωποι φεύγουν,άνθρωποι έρχονται αλλά αύτη η μέρα είναι πάντα υπενθύμιση όλων όσων σου λείπουν. Λάθη που σε στιγμάτισαν,στιγμές μικρές που διαμόρφωσαν τους φόβους σου,τα συναισθήματα σου, απουσίες που κάνουν θόρυβο. Κανείς άλλος δε θα ξέρει απόλυτα το τι σου συμβαίνει. Αυτή όμως ημέρα ξημερώνει πάντα με τον ίδιο τρόπο,σιωπηλό καμπανάκι αφύπνισης και ενεργοποίησης των θέλω σου. Και είναι πάντα αμείλικτη και ακριβής.
Δε ξέρω πότε ήρθε η στιγμή που άρχισα να συνειδητοποιώ το που οδηγούμαστε.Πότε έσκασε μια για πάντα το μπαλονάκι του ρομαντισμού,της ασφάλειας και της ελπίδας και προσγειώθηκα στην πραγματικότητα. Πολλοί με ρωτάνε αν σαν ψυχολόγος επηρεάζομαι από όσα ακούω και από όσα βλέπω να συμβαίνουν γύρω μας. Πως τα διαχειρίζομαι. Οι άνθρωποι φοβούνται να ακούσουν,να δουν δύσκολες καταστάσεις από φόβο μηπως αυτές τους μολύνουν. Μήπως το κακό είναι μεταδοτικό και "κολλήσουμε" με κάποιο τρόπο. Η αλήθεια είναι πως αυτά που βλέπω λόγω της δουλειάς μου επελέξα να τα μεταμορφώσω στην δύναμη μου και στην τελευταία μου ελπίδα. Ελπίδα πως οι άνθρωποι ΘΕΛΟΥΝ να ελπίσουν,να αγαπήσουν και να αγαπηθούν.Άνθρωποι που δεν φοβούνται να αντιμετωπίσουν το σκοτάδι τους και να ψάξουν για το φως ! Στην εποχή μας έχουμε ξεχάσει να αγαπάμε,να δίνουμε και να παίρνουμε. Θεωρούμε ότι έχουμε όλο το χρόνο του κόσμου και απομακρύνουμε κάθε τι καλό ,κάθε τι που αξίζει προσπάθεια. ΌΧΙ το πρόβλημα μου δε το συναντάω στη δουλειά μου, το συναντάω στην πραγματικότητα έξω από το εργασιακό μου πλαίσιο. Η δόξα,το χρήμα,η καλοπέραση και η επιφανεία έχει καλύψει τις "τρύπες" της ψυχής μας. Δεν θεωρείται περίεργο πλέον να θέλεις κάποιον που θα σε αποκαταστήσει οικονομικά αλλά αν τυχόν και διεκδικήσεις αγάπη,τρυφερότητα, στήριξη και χαμόγελο... ο κόσμος τρομάζει. Φτάσαμε στην εποχή που το φυσιολογικό ονομάζεται "υπερβολική απαίτηση" και το ψυχρό και άψυχο, της μόδας!
Πόσοι άνθρωποι μένουν διψασμένοι... έχετε δοκιμάσει ποτέ να πείτε έναν καλό λόγο σε όποιον δείτε μπροστά σας? ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΝΕΙ ανθρώπους. έχετε δοκιμάσει να ξεφύγετε από την κρεμάστρα που έχουμε τοποθετήσει στα συναισθήματα μας και να αγκαλιάσετε κάποιον που σας ενδιαφέρει? Γλυκαίνει τον κόσμο όλο. Βιώσατε ποτέ την εμπειρία να σας προστατεύσει κάποιος από το να πληγωθείτε και να προσπαθεί αντ'αυτού να σας κάνει να χαμογελάσετε? Νιώσατε πως είναι να θέλει κάποιος να γνωρίσει το τι σας αρέσει και το τι όχι και σε ανύποπτο χρόνο να το φέρει μπροστά σας. Ηπιατε ποτέ μια μπύρα με τον άνθρωπο σας , καθισμένοι στα κάστρα στην ανω πόλη με πιάτο τη θεσσαλονίκη,ανταλλάσοντας όνειρα και αγγίζοντας ο ένας την παρουσία του άλλου?
Τι να τις κάνω όλες τις μάσκες του κόσμου,τις επιφανειακές σχέσεις,το χρήμα και την κοινωνική τάξη όταν γυρνάω το βράδυ σπίτι και χρειάζεται να δώσω εγώ αγκαλιά στον εαυτό μου. Χάνονται οι ζωές φίλοι μου και αν περιμένουμε τις κατάλληλες συνθήκες,την κατάλληλη ηλικία και τους πλανήτες να ευθυγραμμιστούν , τότε θα μείνουμε μόνοι γλύφοντας τις πληγές μας. Μας έχουν μάθει πως πρέπει να είμαστε ανεξάρτητοι,δυναμικοί και αλύγιστοι. Όλοι προσπαθούν να κοιτάξουν τον εαυτό τους αλλά η παγίδα ξέρετε ποια έιναι? Από τη στιγμή που κοιτάμε εμάς,ξεχνάμε να αφήσουμε τα μάτια μας να πέσουν και λίγο πιο δίπλα στον συνάνθρωπο μας,στις ανάγκες του και στους παράλληλους δρόμους μας. Ο μοναχικός δρόμος είναι καλός όταν οδηγεί στην αγκαλιά αυτού που σε νοιάζεται και σε αγαπάει. Και όπως μονολόγησα κάποιο από τα τελευταία βράδια : Αν είναι αυτή η αγάπη που άκουγα...με αγάπανε τόσο πολύ!!! Ας μη με αγαπήσει και κάποιος ρε παιδιά...
ΡΕΒΕΚΚΑ 8 ΕΤΩΝ : όταν κάποιος σε αγαπά, ο τρόπος που προφέρει το όνομα σου είναι διαφορετικός.Ξέρεις ότι το όνομα σου είναι ασφαλές στο στόμα του.
Πόσο σοφά είναι τα παιδιά... πόσο "μικροί" είμαστε εμείς...
Μη γίνετε ένα με αυτό που προστάζει η κοινωνία. Μη κάνετε εκπτώσεις σε όσα έχετε ανάγκη. Μη σταματάτε να διεκδικείται όσα έχετε ανάγκη. Μόνο έτσι θα υπάρχει ελπίδα.
Ξημέρωσε και πάλι Κυριακή με το στανιό. Της έκλεισα το μάτι ,την προσπέρασα αδιάφορα και άφησα τις απουσίες να πνιγούν στο σκοτάδι της.
Είμαι κορίτσι του ήλιου και κανένας δε θα το αλλάξει αυτό.
Με ελπίδα,
Χ.