Μείνε...Γυμνός...

Ναι το καταλαβαίνω πως είναι δύσκολο να σπάσεις τα δεσμά.

Είναι πολύ δύσκολο  να κάνεις την επιλογή να ΜΗΝ ακολουθήσεις την μάζα.

Είναι σκληρό να επαναστατείς απέναντι σε όλα όσα σου έχουν μάθει, να καταρρίπτεις τις θεωρίες που σε μεγάλωσαν κάποτε.

Θέλει μαγκιά να δώσεις κλωτσία στην "καρέκλα" που βρίσκεται κάτω από τα πόδια και υποτίθεται σε κρατάει στη ζωή,σε κρατάει από το να μην βρεθείς κρεμασμένος και μόνος.

Όχι, όχι δε θα φέρω αντίρρηση. Θέλει πολύ δύναμη να απαρνηθείς το βόλεμα και όλα όσα σου έχουν μάθει πως έχεις ανάγκη. Καημένε ανθρωπάκο.

Είσαι καταδικασμένος να αποτελείς προιόν μάθησης κάποιων άλλων. Παγιδευμένος στα θέλω και στα πρέπει όλων όσων σε άγγιξαν μέχρι σήμερα. Τα αποτυπώματα τους διαγράφονται στην σάρκα σου και όσο και να προσπαθείς απεγνωσμένα να ξεπλυθείς από αυτά... πάντα θα είναι κομμάτι σου...γιατί όχι;

Κλείνω τα μάτια και έρχεται στο νου μου ένας άνθρωπος. Γυμνός ,λαμπυρίζει στο φως του ηλίου. Χαμογελάει και με κοιτάει κατάματα. Με κοιτάει με καθάριο βλέμμα. Αγαπάει τους ανθρώπους γύρω του. Αλλά αγαπάει πολύ και τον εαυτό του. Τον εαυτό γυμνό από αλυσίδες και λουριά. Το δέρμα του φανερώνει την παρελθοντική παρουσία αποτυπωμάτων ,αλλά αυτά αχνοφαίνονται. Την θέση τους έχουν πάρει πεταλούδες. Οι δικές του πεταλούδες. Μου χαμογελάει και με προσκαλεί να τον κοιτάξω λίγο καλύτερα. Ο άνθρωπος που δε φοβήθηκε. Πόνεσε τόσο πολύ , τόσο βαθιά. Όσο η τελεία που μπαίνει στο τέλος μιας πρότασης. Ξαφνικός και αμετάκλητος πόνος. Και μετά... Το φως. Σηκώνει το χέρι και μου δείχνει το μονοπάτι πίσω του. φτερά ματωμένα στο δάπεδο, τα φτερά που του χαν είχαν "επιβάλλει" προσπαθώντας να τον κάνουν τον τέλειο άνθρωπο. Φίμωτρα και αλυσίδες πιο πέρα, για όλες τις φορές που φίμωθηκαν τα συναισθήματα και τα όνειρα του. Μάσκες κομμένες σε κομματάκια , για όλες εκείνες τις φορές που προσποιήθηκε πως είναι κάποιος άλλος. Λουλούδια σαπισμένα για όλη την αγάπη που τον χάιδευε με αγκάθια...και στο τέλος εκείνου του μονοπατιού... Ένα χρυσό κλουβί...έχει χάσει τη λάμψη του αλλά με λύπη διακρίνω ένα μαξιλάρι εκεί μέσα ,χαρτί και μολύβι. Το μαξιλάρι _ ξεχασμένο ενθύμιο του χρυσού του βολέματος. Το χαρτί και το μολύβι _ η προσπάθεια των ονείρων του να βρουν διέξοδο.

Τον κοιτάω τρομοκρατημένη. Με κοιτάει με ηρεμία και γαλήνη. " Μη φοβάσαι" φωνάζει η παρουσία του.

 Ο πόνος απαιτεί να τον νιώσεις. Ξεγύμνωσε τη ζωή σου από ότι είναι περιττό. Κράτα τις ΔΙΚΕΣ ΣΟΥ επιλογές, αφουγκράσου τα δικά σου συναισθήματα και μη χτίζεις παλάτια επάνω στα όνειρα των άλλων. Χτίσε το καλυβάκι σου, το φτωχό σου καλυβάκι και κάνε το να λάμψει με το χαμόγελο σου. Μείνε ξυπόλητος και νιώσε τι είναι αυτό που νιώθεις κάθε στιγμή, ξάπλωσε απαλλαγμένος από τα πρέπει και αναγνώρισε ποιες είναι οι σκέψεις που κυριαρχούν στο μυαλό και στην καρδιά σου και όταν τις βρείς... Άνοιξε την πορτούλα σου και επέτρεψε τους να μπουν... Είναι οι πεταλούδες ΣΟΥ άνθρωπε μου... Ζήσε μαζί τους και χτίσε στο σήμερα το δικό σου γυμνό λαμπερό δέρμα... Είσαι ΕΣΥ... Αυτοί είναι ΑΥΤΟΙ. Αγάπας τους για αυτό αλλά μην θυσιάζεις τις πεταλούδες σου στο βωμό των δικών τους θέλω...

Τον κοιτάω και χαμογελάω πίσω. Ξαφνικά η ζεστασιά του με τύλιξε.

Όχι , ναι σας καταλαβαίνω...σας κατανοώ. Είναι δύσκολο να πεις ΟΧΙ στην "ασφαλή" πανοπλία. Αλλά η " γύμνια" του με κέρδισε και την ζήλεψα τόσο μα τόσο πολύ. 

Σας χαιρετώ λοιπόν, βιάζομαι...Οι πεταλούδες μου δεν μπορούν να περιμένουν άλλο ~

Με αγάπη και "γύμνια"

Χ.